W przypadku czytania kluczowym obszarem mózgu jest część zakrętu wrzecionowatego w lewym płacie skroniowym zwanym obszarem formy wzrokowej słowa (ang. visual word form area – VWFA). Dobrze wytrenowany obszar VWFA potrafi – na podstawie pierwszej i ostatniej litery oraz długości słowa i kontekstu – z dużym prawdopodobieństwem odczytać wyraz.
Na początku nauki pisania najważniejsza jest doskonała koordynacja wzrokowo-ruchowa.
Umiejętność czytania i pisania zmienia ludzki umysł oraz przekształca życie całych społeczeństw. Pytanie: czy zawsze na lepsze?
W eseju O kulcie książek Jorge L. Borges przypomniał, że ani Pitagoras, ani Platon, ani Jezus nie byli orędownikami pisma. Zdecydowanie preferowali słowo mówione. Jeśli chodzi o elity duchowe i intelektualne, przewrót nastąpił mniej więcej w IV w. – pióro zwyciężyło. To w tym czasie młody św. Augustyn opisywał w Wyznaniach tajemniczą postać swojego nauczyciela, św. Ambrożego, który w milczeniu, z zastygłą twarzą śledził wzrokiem ciągi znaków, „dając pokarm umysłowi”. Nam ten obraz może wydawać się banalny, ale cudowność pisma podziwiano i wychwalano jeszcze w czasach nowożytnych. Przykładem niech będzie Friedrich Schlegel, według którego „prawdziwa litera była wszechmocną i rzeczywistą różdżką czarodziejską”.
