Im „głębszy” nasz PESEL, tym wyraźniejszy nasz wybór – albo świadomie uczynimy coś naszym nawykiem, albo to się nie wydarzy. Stoickie rozważania o nawykach, cz. 2.
Bliska osoba zapytała mnie ostatnio, czy myślę, że jest jeszcze szansa, że reaktywuje ona swój francuski. Język nieźle wyuczony w szkole, ale potem zardzewiały. Co to ma do stoicyzmu?
Słowo kontekstu: jesteśmy przed czterdziestką, ale już 35+. Dochodzimy więc już do tego magicznego
Nawyki: a więc rzeczy, które robimy regularnie, schematy, według których postępujemy, nie zastanawiając się nad nimi codziennie, nie ucząc się ich ciągle od nowa. Są one najmocniejszym wehikułem, dzięki któremu możemy zrobić coś w życiu albo stać się kimś innym. Czy to będzie sport czy abstynencja, czy nauka języka, czy bycie dobrym ojcem albo stoikiem – nie ma lepszej drogi, niż działać regularnie, nawykowo. Można nawet powiedzieć więcej: czym jesteśmy? Jesteśmy tym, co robimy regularnie. A dokąd zmierzamy? Zmierzamy tam, dokąd prowadzą nas nawyki.
„Myśli stają się słowami, słowa czynami, czyny nawykami, nawyki charakterem, a charakter – staje się naszym przeznaczeniem”.
