Jedna z najbardziej krytycznych rozpraw ze współczesnością spośród tych wszystkich, które wyszły spód pióra cenionego krakowskiego filozofa. Tym razem Jan Głowoski w wyjątkowo zjadliwym, nawet jak na siebie, tonie, w słowach ostrych, ale jakże precyzyjnych, zaatakował wszechobecny konsumpcjonizm, tępy materializm, samobójczą logikę późnego kapitalizmu, polityczny populizm, rządy idiotów, tych wszystkich odpowiedzialnych za nadchodzący kryzys gospodarczy; ponadto uderzył w żenujący poziom estetycznych wyborów dzisiejszych plastyków i architektów, w uniwersytet, w grafomanię zarówno rodaków, jak i cudzoziemców, w zacofanie odrębnych cywilizacji, wreszcie w sąsiadów w swojej kamienicy, wymienianych nawet z nazwiska, którzy przeszkadzają mu w spisywaniu jego wiekopomnych myśli – innymi słowy, filozof wziął się za wszelką głupotę, o jakiej kiedykolwiek słyszał i od której on jeden, jakimś cudem został wyzwolony.

Całość dzieła liczy sobie sporo ponad cztery tysiące stron i w gruncie rzeczy należałoby je określić mianem arcydzieła, choćby z uwagi na wspomniany krytyczny rozmach. Książka ta wszak została pomyślana jako próba zanegowania całego współczesnego życia.

Szczególnie interesujące jest posłowie samego Głowoskiego, który na zachwycająco szczerych stronicach wyjaśnia główny impuls do napisania swej summy: otóż tym impulsem miała być po prostu nuda.