Nowy numer „Przekroju” już dostępny!
Kup tutaj
Raj utracony. Dokumentacja Raj utracony. Dokumentacja
i
Wilkowory tasmańskie w waszyngtońskim zoo (ok. 1904), domena publiczna via Wikipedia, dopasowanie: redakcja
Opowieści

Raj utracony. Dokumentacja

Piotr Gajda
Czyta się 3 minuty
Piotr Gajda:
Poeta. Wydał dziesięć książek poetyckich, ostatnio Goliat zwycięzca (Łódź 2023). Współpracował z czasopismami „Arterie” (2007–2022), „Afront” i „Migotania” (2014–2017). Publikował również w licznych antologiach. Urodził się w 1966 r.

Raj utracony. Dokumentacja

Istnieje nagranie przedstawiające

ostatniego znanego wilkowora

tasmańskiego. To dwadzieścia jeden cennych

sekund uwiecznionych na taśmie.

Film z zoo w Hobart z 1935 roku

jest najpóźniej znanym dokumentem

o trzymanym w niewoli osobn

Informacja

Twoja pula treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu już się skończyła. Nie martw się! Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej, dzięki której będziesz mieć dostęp do wszystkich treści na przekroj.org. Jeśli masz już aktywną prenumeratę cyfrową, zaloguj się, by kontynuować.

Subskrybuj
Piotr Gajda:
Poeta. Wydał dziesięć książek poetyckich, ostatnio Goliat zwycięzca (Łódź 2023). Współpracował z czasopismami „Arterie” (2007–2022), „Afront” i „Migotania” (2014–2017). Publikował również w licznych antologiach. Urodził się w 1966 r.
Data publikacji: 11.06.2025

Czytaj również:

Istota Istota
i
ilustracja: Igor Kubik
Opowieści

Istota

Marta Bocek
Marta Bocek:

Poetka dwujęzyczna mieszkająca w Czeskim Cieszynie na Zaolziu, kilkanaście minut pieszo od granicy. Autorka dwóch tomów poetyckich, ostatnio Na zdrowie (2021). Laureatka konkursów im. Trakla i Wojaczka, związana z grupą poetycką Salonik Cieszyński. Pisze po polsku, a czasem inkrustuje wiersze gwarą cieszyńską. Studiowała na Wydziale Polonistyki UJ, pracuje jako nauczycielka, dużo podróżuje, a od czasu do czasu coś pisze o zwierzętach, rzekach, górach, gwiazdach, dwujęzyczności i pamięci.

Istota

Znajoma poetka opowiada,
jak wczesnym rankiem, przed świtem,
wymieniała spojrzenia z sarną.
Patrzyły na siebie długo.
Nie mogła spać, śnieg iskrzył,
droga pomiędzy wibrowała ciszą.
Potem sarna zaprosiła ją w dal
rozciągającą się nad zaporą. Odbiegła.
 
Mówi, że napisała wiele wierszy,
teraz woli oglądać zwierzęta,
robić zdjęcia, podziwiać, bez słów.
 
To też poezja, najwcześniejsza.
Jej istota:
coś jest
i odbiega.

Komentarz autorki:

Czytaj dalej