O tym, że wszystkie rozwiązania są fragmentaryczne.
O tym, że nie dotrzemy już do tylu miejsc, a w tych, do których dotrzemy, fala starannie wymaże ślady.
O tym, jak bardzo jesteśmy zależni od niewidocznych krawędzi. I każdego kamienia lawiny.
O samotności nadrzewnika wąwozowego.
O bezdomnych rybach w znikających rafach.
O tym rekinie na pomoście w Cabo Verde, który się dusił, a rybacy nie chcieli pomóc mu umrzeć.
O ptaku krztuszącym się słomką z mojego koktajlu.
O tym, jak prędko rozprzestrzeniają się zmiany klimatyczne, a jak powoli zmiany świadomości.
O tym, że są takie przywileje, z którymi się nie zgadzam, ale z nich korzystam.
O tym, że wybór pomiędzy determinizmem a wolną wolą jest przywilejem.
O tym, że prawo do ucieczki nie oznacza jeszcze, że będzie dokąd zbiec.
O ignorancji, która podszywa się pod optymizm.
O tym, jak cienka jest granica pomiędzy bezsilnością a tchórzostwem.
O tym, że zawsze musi być jakieś „po drugiej stronie”.
O tym, że gorsze od masek są rękawiczki.
O tych, którzy toną.
O tym, że jest tyle rzeczy, o których staram się nie myśleć.

Komentarz autorki:

Wiersz powstał z niepokoju, w rzadkim przypływie wiary w to, że może jednak poezja ma znaczenie. Jak każda literatura to studium własnej obsesyjności. Moją – są granice. Tutaj: granice naszego istnienia.