Stoicyzm nie jest dla tych, którzy nigdy nie upadli. Jest dla tych, którzy chcą się podnieść.
Stoicyzm jest filozofią pełną „subtelnych i wyrafinowanych sprzeczności”, jak to ujął Henryk Elzenberg. I bardzo dobrze, bo gdyby był od nich wolny, to nikt by się nim po dwóch tysiącach lat nie interesował. Jedną z tych sprzeczności jest kwestia doskonałości i wytrwałości w ćwiczeniach.
Bo jak to właściwi
Pierwszy raz w tej rubryce trochę intymnie i zupełnie autobiograficznie.
Nikt nie rodzi się stoikiem. Stoikiem dopiero można próbować się stać, co i tak się mało komu udaje. A nawet nie wszyscy próbują. Ja sam nigdy nie mówię o sobie, że jestem stoikiem – co najwyżej, że do stoicyzmu aspiruję, a i to tylko do reformowanego. A jednym z częstszych pytań, jakie dostaję, jest: skąd mi się to właściwie wzięło. Jak to właściwie się stało, że poszedłem właśnie tą drogą, a nie inną? Jeżeli wszystkie drogi prowadzą do stoicyzmu, to od czego odprowadzają?
