Tag: teatr

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

O prostocie

Cieszę się, że ostatnie, co widziałem na deskach na żywo, to kameralny monodram o przedwojennej poetce. Raz – że dobry, dwa – że kto mógłby posłużyć za lepszy pretekst do opowieści o łapczywości życia, wykorzystywaniu kryzysowego czasu i ożywczym działaniu sztuki niż postać Zuzanny Ginczanki właśnie? Pisze

Adam Karol Drozdowski

20 na 10. Spektakle lat nastych

Sztuka + Opowieści

Doznania

20 na 10. Spektakle lat nastych

Jeśli coś Was ominęło w ostatnich sezonach, ostatnich dziesięciu, to zapraszam, posłuchajcie, streszczę Wam, jak było. Kończy się dekada i robimy spis z natury. Ściągę, co by wypadało mówić, że przynajmniej się chciało zaliczyć z repertuaru. Kończące się dziesięciolecie podsumowuje na przykładach z dziedziny teatru

Maciej Stroiński

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Jeden gest

Kiedy słyszę: wykluczenie, myślę odruchowo, że będzie sentymentalnie, ale też cynicznie, że będzie słabo zrobione, bo temat uświęca formę (której nie uświęca), że ogólnie nie polecam. A Ziemilski NIE JEST TAKI! „Jeden gest” w reżyserii Wojtka Ziemilskiego poleca

Maciej Stroiński, Wojtek Ziemilski

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Hałda gangsta

Lata PRL-u to był czas dziwnych zawodów. Zawód: dyrektor, zawód: przy mężu, zawód: trzy tysiące, zawód: się należy. Zdzisław Najmrodzki z zawodu był „bad boy”, do czego miał świetne imię. Zdzichu / Zdzisiu / Zdzisek / Dzidek nie potrafił na legalu.

Maciej Stroiński

Czy dobrze robisz, że nie chodzisz do teatru?

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Czy dobrze robisz, że nie chodzisz do teatru?

„Ferragosto” jest biospekiem (por. biopic) na temat Herlinga. Sprawa fajnie pachnie: niby emigracja i niby znowu artysta tęskni za ojczyzną, ale tęskni w Neapolu! Gorąco w każdym znaczeniu. Może będzie egzotycznie? Może będzie przemoc? Recenzja spektaklu Teatru Powszechnego w Łodzi.

Maciej Stroiński

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

To lubię

Grzegorz Wiśniewski, przecząc stereotypowi na temat własnej twórczości, rozebrał wszystkich na scenie z wyjątkiem młodego. Bakę do gaci, Kolak do piersi, a Dałek do genitaliów. Nagość to jest znak sceniczny, który ten reżyser lubi i stosuje od tak dawna, że robi to dobrze. „Kto się boi Virginii Woolf?” z Teatru Wybrzeże w Gdańsku recenzuje

Maciej Stroiński

Kłamstwo staje się prawdą w Elsynorze

Sztuka + Opowieści

Opowieści

Kłamstwo staje się prawdą w Elsynorze

O Hamlecie jako dążącym do sprawiedliwości i prawdy, który nie należy do tej części młodego pokolenia wycofującej się z publicznej debaty i polityki oraz o politykach i artystach, którzy przyczyniają się do mordowania kultury z reżyserką Mają Kleczewską i dramaturgiem Łukaszem Chotkowskim, przy okazji ich „Hamleta” w Teatrze Polskim w Poznaniu, rozmawia

Zuzanna Liszewska-Soloch

Tak przemija chwała świata

Sztuka + Opowieści

Przemyślenia

Tak przemija chwała świata

„Ja jestem Hamlet” Agaty Dudy-Gracz jest zemstą na „Hamlecie” Szekspira, zemstą na tragedii zemsty. Bliskim mi duchowo manewrem o nazwie „teatrololo”. Cierpkim pokazaniem „jak to wszystko nic nie znaczy”, to całe wielkie życie teatralne. Mógłby być też tytuł „Wiele hałasu o nic”. Nową premierę Teatru Nowego (Poznań) bardzo poleca

Agrafka, która spina wszystko – rozmowa z Krystyną Zachwatowicz-Wajdą

Sztuka + Opowieści

Opowieści

Agrafka, która spina wszystko – rozmowa z Krystyną Zachwatowicz-Wajdą

W „Sprawie Dantona” Przybyszewskiej cenzura zarzuciła Andrzejowi, że zamiast zająć się francuską rewolucją, tworzy aluzje do sytuacji w kraju. Więc na scenie umieściłam tyle francuskich flag, że nikt z cenzury nie miał już wątpliwości, że akcja rozgrywa się w Paryżu. Andrzej twierdził, że dzięki temu nie zdjęli sztuki z afisza – wspomina Krystyna Zachwatowicz-Wajda, mówiąc o ponad 40 latach pracy i życia z Andrzejem Wajdą. W tym roku mija trzecia rocznica jego śmierci, a od 6 kwietnia w Muzeum Narodowym w Krakowie można oglądać poświęconą reżyserowi wystawę.

Grotowski spotyka sztuczną inteligencję

Sztuka + Opowieści

Opowieści

Grotowski spotyka sztuczną inteligencję

Czy dajemy porwać się rzece ku wodospadowi, czy próbujemy znaleźć miejsca, gdzie do jej rwącego biegu można złapać dystans? O technologii, metafizyce i nauce w teatrze mówi Tomasz Rodowicz, reżyser, aktor, muzyk, współtwórca i szef Teatru CHOREA, laureat Nagrody im. Z. Hübnera „Człowiek Teatru 2019”.

Łukasz Kaczyński