Julian Tuwim

Urodził się w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych żydów, co stanowiło pożywkę dla międzywojennej nacjonalistycznej krytyki. W szkole uczył się słabo, do Warszawy przyjechał na studia, których nigdy nie ukończył, co nie przeszkodziło mu zostaniu jednym z najważniejszych polskich poetów. Zadebiutował w 1911 r. przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa, potem już było tylko łatwiej: pisał teksty kabaretowe i rewiowe, tłumaczył Puszkina i Gogola, był autorem wierszy dla dzieci. Umiał kokietować rozmówców. Był dowcipnym ironistą i wybitnym poetą, jednym z twórców grupy Skamander. Zasłynął specyficznym humorem, a język stał się jego orężem. W czasie okupacji twórczość Tuwima trafiła na niemieckie listy proskrypcyjne jako szkodliwa i niepożądana z przeznaczeniem do zniszczenia. W Polsce Ludowej został okrzyknięty poetą państwowym, ale nie był w tym okresie zbyt płodny literacko.