Świadomość jest już świadoma. Jest tym, co nieprzejawione, wieczne. Jednak wszechświat dopiero stopniowo staje się świadomy. Sama świadomość jest ponadczasowa, a zatem nie ewoluuje. Nigdy się nie narodziła i nigdy nie umrze. Kiedy świadomość staje się przejawionym wszechświatem, wydaje się podlegać prawom czasu i procesowi ewolucji. Umysł człowieka nie jest zdolny w pełni pojąć przyczyny tego procesu. Ale możemy doświadczyć jego przebłysku we własnym wnętrzu i zostać jego świadomymi uczestnikami.
Świadomość jest inteligencją, porządkującą zasadą, która leży u podstaw powstawania form. Przygotowywała je przez miliony lat, tak aby za ich pośrednictwem mogła siebie wyrazić w tym, co przejawione.
Chociaż można sobie wyobrażać, że nieprzejawiony obszar czystej świadomości istnieje w innym wymiarze, to jednak nie jest on oddzielony od wymiaru formy. Forma i bezpostaciowość nawzajem się przenikają. To, co nieprzejawione, spływa do naszego wymiaru jako nasza świadomość, jako przestrzeń wewnętrzna, jako Obecność. Jak to się dzieje?
Dzięki formie ludzkiej, która staje się świadoma i w ten sposób wypełnia swoje przeznaczenie. Forma ludzka została stworzona właśnie w tym wyższym celu, a miliony innych form przygotowały dla niej grunt.
Świadomość wciela się w wymiar przejawiony, czyli staje się formą. Wówczas wchodzi ona w stan podobny do snu. Inteligencja pozostaje, ale świadomość staje się nieświadoma siebie. Gubi się w formie, utożsamia się z formami. Można to porównać do zstąpienia boskości w materię. W tym stadium ewolucji wszechświata cały ruch na zewnątrz trwa w tym stanie przypominającym sen. Przebłyski przebudzenia następują tylko w chwili, gdy znika forma indywidualna, czyli w chwili śmierci. Rozpoczyna się wtedy nowa inkarnacja, nowe utożsamienie z formą, nowy indywidualny sen będący częścią snu zbiorowego. Gdy lew rozszarpuje ciało zebry, świadomość wcielona w formę-zebrę odłącza się od znikającej formy i na krótką chwilę budzi się jej podstawowa nieśmiertelna natura jako świadomości, po czym znów od razu pogrąża się ona we śnie i reinkarnuje w innej formie. Gdy lew jest już stary i nie może dłużej polować, wydaje ostatnie tchnienie i wtedy znów następuje najkrótszy z przebłysków przebudzenia, po którym pojawia się kolejny sen o formie.
Na naszej planecie ludzkie ego to ostatnie stadium powszechnego snu, utożsamiania się świadomości z formą. W procesie ewolucji świadomości był to etap konieczny.
Mózg człowieka jest bardzo zróżnicowaną formą, za której pośrednictwem świadomość zstępuje do wymiaru ziemskiego. W mózgu ludzkim znajduje się około stu miliardów komórek nerwowych (zwanych neuronami), mniej więcej tyle, ile jest gwiazd w naszej galaktyce, którą można by uznać za mózg makrokosmiczny. Mózg nie wytwarza świadomości, ale to ona, by siebie wyrazić, stwarza mózg, najbardziej złożoną formę materialną na Ziemi. Gdy ulega on uszkodzeniu, nie znaczy to, że tracisz świadomość, lecz że nie może ona już korzystać z tej formy, aby spływać do naszego wymiaru. Nie możesz utracić świadomości, ponieważ jest ona właśnie tym, kim jesteś. Możesz stracić tylko coś, co posiadasz, a nie coś, czym jesteś.
Tekst pochodzi z książki Eckharta Tollego Nowa Ziemia. Przebudzenie świadomości sensu życia, Wydawnictwo Medium, 2016
