Za wstyd odpowiedzialny jest najprawdopodobniej tzw. układ limbiczny, umiejscowiony w mózgu. Jeśli więc nie chcemy już więcej odczuwać wstydu, wystarczy pozbyć się układu limbicznego – to proste jak 2–2. Jako że układ ów spełnia kilka innych funkcji (nie jest jasne jakich, z pewnością mózgowych), po operacji należy spodziewać się pewnych niedogodności.
***
Często określa się wstyd jako dojmujące uczucie naszej skończoności, tzn. jako moment afektywnego „uświadomienia sobie”, że nie jesteśmy doskonali. Jeśli uznamy tę definicję za trafną, to aby uniknąć wstydu, powinniśmy czym prędzej uczynić siebie doskonałymi, co będzie miało jeszcze ten dodatkowy walor, że w przyszłości obywatele – w uznaniu naszej nieskończonej doskonałości i nigdy niekonfundującej nieomylności – ufundują nam jakieś pomniki w centrach miast co najmniej powiatowych.
***
Wstydzenie się za kogoś – nie tylko za naszych bliskich, którzy właśnie robią jakąś głupotę, ale także za każdego innego człowieka, który popełnia jakiś błąd lub został dopiero co publicznie skompromitowany – ma związek z naszym naturalnym popędem do życia w grupie. Licząc się z opinią współplemieńców, wykształciliśmy nieszczęsną empatię. W obliczu rozwoju prywatnego sektora usług transportowych rozwiązanie narzuca się samo: podróż na Księżyc albo i dalej, bez towarzystwa, powinna uwolnić nas od konieczności doświadczania porażek innych jako własnych.
***
Jak mówi Wikipedia, Karol Darwin miał ongiś rzec, iż „wstydliwość to najbardziej charakterystyczna i najbardziej ludzka z ludzkich cech”. Jest tedy jedynie kwestią naszej imaginacji, jak pozbyć się wstydu, tzn. w jaki sposób pozbyć się tej ludzkiej cechy. Można zacząć udawać jakieś zwierzę, kurę na przykład, albo oddać się medytacji i przekroczyć kondycję jednostkową – wybór strategii jest nieograniczony.
