było coś – nie wiadomo jak,

a już teraz jest w  s k o s  i  w  p o p r z e k

i  o b u r ą c z  oplata myśl

Informacja

Z ostatniej chwili! To przedostatnia z Twoich pięciu treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu. Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej!

Subskrybuj

i jest  p e w n i e,  r z e w n i e  i  d o b r z e. –

Oto jest bryła i kształt, oto jest treść nieodzowna,

konkretność istoty rzeczy, materia wkuta w rzeczownik,

i nieruchomość świata i spokój martwot i stałość,

coś, co trwa wciąż i jest, bo prawdą z pustki się stało –

Oto są proste  s t o ł y  i twarde drewniane  ł a w y,

oto są drżące i wątłe z tkanek roślinnych  t r a w y,

oto jest  k o ś c i ó ł  z cegieł, co w Bogu gotykiem sterczy,

i oto jest ludzkie żywotne, żylne, tętnicze  s e r c e. –

A czasownik, pal go czart:

prężnych sprężyn rzutny hart.

Gdy wytryska w nagły ruch,

ściera rzewność w pył i puch;

nie ma miejsca na zmrok lila,

bez do okien się nie schyla –

jeśli ból, to twardy ból,

nie smętnica żalnych pól.

Gdy o szczęście  w a l c z y ć  mam,

zerwę, zburzę opór tam:

żywy mięsień, żywa pięść

może  z d o b y ć  tkliwość szczęść –

Wszystkie smętki, precz do diaska! –

stoi słowo, koniem parska,

staje dęba, wpada w szał –

tylko  s i ą ś ć  i  p ę d z i ć  w cwał

A zaimki to malutkie pokoiczki,

gdzie na oknach rosną małe doniczki.

Każdy kącik – to pamiątka po dawniej

a są tylko  d l a   C i e b i e  i  d l a  m n i e.

Tu tajemną abrakadabrą

kwitną prawa miłosnych algebr:

j a  –  t o  t y,  t y  –  t o  j a (równanie)

ja  b e z  c i e b i e  –  t y  b e z e  m n i e  to zero.

My lubimy otuleni zmierzchami

w małych słowach jak w szufladkach szperać.

J a  t o  t y  –  t y  t o  j a.  Równanie.

A zaimki są tak tajne jak kwiaty,

jak malutkie, malutkie pokoiczki,

w których mieszkasz w tajemnicy przed światem.