Tęczę zawsze zobaczysz po przeciwnej stronie
nieba niż słońce. Ma kształt fragmentu okręgu,
którego środek leży na linii słońce–ty,
gdzieś głęboko pod ziemią lub za horyzontem.
A jak tęcza powstaje? Najpierw wyjaśnijmy,
że gdy światło przechodzi z jednego ośrodka
do innego, zostaje po części odbite.
Reszta się załamuje, czyli trochę skręca.
Powiedzmy też, że światło Słońca to mieszanka
fal o różnych długościach. Każdą z tych długości
widzimy jako inną barwę. W sumie razem
złożone te kolory dają kolor biały.
Oto więc promień Słońca wlatuje w kropelkę
wody i się rozszczepia, bo fale o różnej
długości skręcają pod różnymi kątami.
Światło przecina kroplę i wraca odbite
od jej przeciwnej strony. Kropla jest jak lustro,
którego kąt odbicia jest troszeczkę inny
dla każdego koloru. 42 stopnie
wynosi dla czerwieni. Dla innych barw ciut mniej.
Niezależnie od tego, czy tęcza powstała
w oddali, czy w pobliżu, dla nas jest podobna:
w swoim polu widzenia każdy ma jedno miejsce,
gdzie może się pojawić tęcza. Z tym wyjątkiem,
że czasami nad łukiem widoczny jest drugi,
bledszy i o odwrotnie ułożonych barwach.
Tworzy go światło, które odbiło się w kroplach
dwa razy. Ten łuk wtórny znajduje się zawsze
nad pierwszym, okala go. Patrząc w inną stronę
niż zgodnie z promieniami Słońca, nie znajdziemy
tęczy. Nie oznacza to, że żadnej tam nie ma.
Może być, lecz widoczna dla kogoś innego.
Dlatego chociażbyśmy szli przez całe życie
albo nawet jechali dobrym samochodem,
nie dotrzemy do tęczy, nie staniemy pod nią,
nie chwycimy jej w miejscu, gdzie styka się z ziemią.
Ale kogoś innego możemy zobaczyć
pod tęczą. Lub możemy dotknąć czyjejś tęczy.
