Największa wyprawa w historii, aż do czasu lotu człowieka na Księżyc, wyruszyła niepozornie: o świcie, bez fanfar. Z hiszpańskiego portu Sanlúcar, z którego wcześniej w pechową (bo zakończoną w kajdanach) trzecią podróż do Nowego Świata wypłynął Kolumb. Czas pokazał, że była to zła wróżba. Kto jednak mógł wtedy podejrzewać…

A może byli i tacy sceptycy: hiszpańscy marynarze. Wyprawą dowodził bowiem człowiek, który nie budził zaufania swojej załogi. Nazywał się Ferdynand Magellan i był Portugalczykiem – czyli przedstawicielem konkurencyjnego kolonialnego mocarstwa. Wcześniej usiłował przekonać do swoich pomysłów portugalskiego władcę, ale ten wyrzucił go za drzwi. Lepiej poszło Ferdynandowi w Madrycie. Młody król Karol I Habsburg oraz jego doradcy pamiętali, że Kolumb też był obcokrajowcem, a przyczynił się do chwały i bogactwa Hiszpanii. Zaufali więc i Magellanowi, chociaż nie bez wahania. Żeglarz otrzymał do dyspozycji pięć statków i 270-osobową załogę. Aż nadto dużą, by podczas długiej podróży pojawiło się w niej zarzewie buntu.