Znowu urodziłam się dzisiaj, a już miałam
wizję, że wchodzisz i widzisz mnie z tą ręką
luźno z kanapy i pachnie żelazem z plamy krwi
na podłodze. Aż ciężko pisać, a pomyśleć było
jeszcze ciężej. Musiałam rozbić czas i jego
okolice, żeby czuć wszystko naraz: galaktyki w środku
atomów, i żeby zawiesić pytanie – a za końcem
wszechświata to co jest?

Komentarz autorki

Próbowałam napisać coś więcej o tym przerośniętym haiku, ale wszystko kasowałam. Ale może to właśnie jest spójne z jego treścią. Jest ono bowiem próbą pomyślenia poza pomyśleniem i chciałoby chyba znaczyć poza znaczeniem. I wie, że w tych zawodach jest na straconej pozycji.

Napiszę więc tylko, że – paradoksalnie – ten wiersz stanie się częścią eposu.