Łukasz Kaczyński: Szybko weszła Pani na deski profesjonalnego teatru – jeszcze przed spektaklem dyplomowym. Najpierw rolą Betty Parris w Czarownicach z Salem Arthura Millera, szybko potem, bo w minionym sezonie, jako Iris w Otchłani Jennifer Haley, również w reżyserii Mariusza Grzegorzka, również w łódzkim Teatrze im. Jaracza. Ta sytuacja wymusiła zmianę w myśleniu młodej studentki o sobie na scenie?

Paulina Walendziak: Otchłań traktuję jako prawdziwy debiut, ale pierwszą profesjonalną pracą, jeszcze w drugim semestrze drugiego roku studiów, była rola Hanny w Kamieniu Grzegorza Wiśniewskiego w warszawskim Teatrze Współczesnym, spektaklu, w którym reżyser częściowo powtórzył obsadę znakomitego dyplomu, który zrobił z moim starszymi kolegami z Wydziału Aktorskiego. W Czarownicach ważne było dla mnie zbudowanie iluzji, przeszywania się dwóch światów, zakłamywania lub odnajdowania prawdy – i postawienie pytania, czy ta prawda w ogóle istnieje. Te cztery młode dziewczyny, którym przewodzi Abigail (grana przez Agnieszkę Więdłochę), przechodzą okres dojrzewania – a zachowanie starszyzny miasteczka każe pytać: nie dostrzega ona tego procesu, bo nie jest zdolna, a sprawy cielesności ruguje, czy też dlatego, że podlega manipulacji tych dziewczyn?

Ta manipulacja może być reakcją na określony świat, w którym cielesność to pozornie tabu.

Też, ale przede wszystkim to reakcja na zmiany, które dzieją się w kobiecym organizmie: budzi się pożądanie,