Dystans

Robert Rutkowski:

Urodził się w 1978 roku. Zastępca redaktora naczelnego kwartalnika artystyczno-literackiego „Arterie”. Autor zbiorów wierszy Łowienie spod lodu (2008) i Wyjście w ciemno (2009). Poezję i prozę publikował między innymi w „Akcencie”, „Czasie Kultury”, „Kresach”, „Odrze”, „Przekroju”, „Toposie” i „Tyglu Kultury”. Tłumaczony na angielski, niemiecki, rosyjski i serbski. Mieszka w Łodzi.

w niedzielne przedpołudnie
oglądam w telewizji relację ze zbombardowanego
szpitala dziecięcego w Aleppo

według Google
od tamtego miejsca dzieli mnie teraz w linii prostej
2 225 kilometrów

bezpieczny dystans
który z każdą chwilą maleje

Komentarz autora:

Trudno o komentarz do tekstu, który sam w sobie jest czytelnym komentarzem do – wbrew pozorom – wcale nie tak odległej rzeczywistości i dramatu rozgrywającego się, dzięki przekazom medialnym, niemal bezpośrednio na naszych oczach. Skłamałbym, gdybym napisał, że mam do tego dystans.

Robert Rutkowski:

Urodził się w 1978 roku. Zastępca redaktora naczelnego kwartalnika artystyczno-literackiego „Arterie”. Autor zbiorów wierszy Łowienie spod lodu (2008) i Wyjście w ciemno (2009). Poezję i prozę publikował między innymi w „Akcencie”, „Czasie Kultury”, „Kresach”, „Odrze”, „Przekroju”, „Toposie” i „Tyglu Kultury”. Tłumaczony na angielski, niemiecki, rosyjski i serbski. Mieszka w Łodzi.

Data publikacji: 05.08.2017

Czytaj również:

Marta Bocek:

Poetka dwujęzyczna mieszkająca w Czeskim Cieszynie na Zaolziu, kilkanaście minut pieszo od granicy. Autorka dwóch tomów poetyckich, ostatnio Na zdrowie (2021). Laureatka konkursów im. Trakla i Wojaczka, związana z grupą poetycką Salonik Cieszyński. Pisze po polsku, a czasem inkrustuje wiersze gwarą cieszyńską. Studiowała na Wydziale Polonistyki UJ, pracuje jako nauczycielka, dużo podróżuje, a od czasu do czasu coś pisze o zwierzętach, rzekach, górach, gwiazdach, dwujęzyczności i pamięci.

Istota

Znajoma poetka opowiada,
jak wczesnym rankiem, przed świtem,
wymieniała spojrzenia z sarną.
Patrzyły na siebie długo.
Nie mogła spać, śnieg iskrzył,
droga pomiędzy wibrowała ciszą.
Potem sarna zaprosiła ją w dal
rozciągającą się nad zaporą. Odbiegła.

Mówi, że napisała wiele wierszy,
teraz woli oglądać zwierzęta,
robić zdjęcia, podziwiać, bez słów.

To też poezja, najwcześniejsza.
Jej istota:
coś jest
i odbiega.

Komentarz autorki:

Czytaj dalej

Komentarz autora:

Czytaj również:

Istota

Istota

Logowanie

Rejestracja