Opowieść tę przekazała braciom Grimm pewna 10-latka. Historyjka nie była nigdy wcześniej tłumaczona na język polski. Teraz przełożyła ją Eliza Pieciul-Karmińska. To druga publikowana
Opowieść tę przekazała braciom Grimm pewna 10-latka. Historyjka nie była nigdy wcześniej tłumaczona na język polski. Teraz przełożyła ją Eliza Pieciul-Karmińska. To druga publikowana
Baśń braci Grimm pt. Die wunderliche Gasterei, czyli Dziwaczna uczta, to kolejna opowieść, która nie trafiła do ostatniego, siódmego wydania zbioru Kinder- und Hausmärchen z roku 1857. Skoro właśnie to wydanie jest podstawą wszystkich dotychczasowych przekładów na język polski, nic dziwnego, że Dziwaczna uczta była dotąd nieznana polskim czytelnikom.
Od trzeciego wydania Kinder- und Hausmärchen (1837) Dziwaczna uczta zastąpiona została baśnią Frau Trude (Pani Trude), zatytułowaną we wcześniejszych przekładach a to Baba Truda (tłum. Z.A. Kowerska), a to – w bardziej słowiańskiej wersji – Baba Jaga (tłum. E. Bielicka). Jest to opowieść o niegrzecznej dziewczynce, „upartej i wścibskiej”, która mimo surowego zakazu rodziców poszła w odwiedziny do demonicznej wiedźmy i zginęła tam marnie. „Jak mogło się jej dobrze powodzić” – pyta narrator baśni – jeśli dziewczynka: „nie słuchała, gdy rodzice coś jej kazali zrobić”. Pani Trude to dydaktyczna opowiastka, której drastyczna fabuła – podobnie jak w przypadku Czerwonego Kapturka lub baśni O wilku i siedmiu koźlątkach – pełni funkcję ostrzegawczą. Tyle tylko że Pani Trude to baśń bez szczęśliwego zakończenia, gdyż dziewczynka zamieniona w kłodę drewna musi spłonąć w piecu wiedźmy.