Konsumencka decyzja o wyborze danego produktu żywnościowego to nie tylko kwestia stylu życia – może być ona uważana za wybór polityczny.
Każdy produkt ma własną wyjątkową historię, kształtowaną przez różne czynniki – sposób produkcji i transportu (także food miles, czyli odległość, jaką musi pokonać jedzenie, zanim trafi z miejsca produkcji do konsumenta), ślad węglowy, zapotrzebowanie na wodę i tak dalej. Według szacunków ONZ na świecie marnuje się jedną trzecią produkowanej żywności – większość w uprzemysłowionych krajach Globalnej Północy. Jednocześnie około dziewięciuset dwudziestu pięciu milionów ludzi na świecie cierpi z powodu niedożywienia lub chronicznego głodu. Obfitość i całoroczna dostępność produktów dla obywateli Północy, podczas gdy mieszkańcy Południa odczuwają jej brak i głód, to wynik systemowych nierówności utrwalający zaburzenia równowagi siłowej między Globalną Północą i Globalnym Południem. Krytycy określają tę sytuację formą neokolonializmu, nawiązując do zakorzenionych struktur podległościowych, wciąż regulujących relacje między dawnymi krajami kolonizatorów i narodami niegdyś skolonizowanymi. Napływ migrantów ekonomicznych do tak zwanych enklaw kolonialnych w rolniczych obszarach Północy to kolejny wskaźnik tendencji neokolonialnych. Jedna trzecia opisuje związek między globalną produkcją żywności, transportem/food miles i marnotrawieniem. Psujące się jedzenie, tutaj ukazane w formie wymyślnych martwych natur, staje się abstrakcyjnym wizerunkiem marnotrawstwa, któremu towarzyszą listy danych produkcyjnych i kilometrowych, dzięki czemu powstaje głęboka statystyczna analiza korzeni tego problemu. Jedna trzecia mówi o czymś więcej niż termin przydatności do spożycia – dokumentuje globalne marnotrawienie jedzenia we wszystkich wymiarach, pokazując, jak marnotrawienie oraz stosunek konsumentów do żywności łączy się z globalną nierównością w ogóle.
Klaus Pichler:
Ur. 1977, mieszka i pracuje w Wiedniu.
