Nowy numer „Przekroju” już dostępny!
Kup tutaj
Jutro będę algorytmem Jutro będę algorytmem
Przemyślenia

Jutro będę algorytmem

Paulina Wilk
Czyta się 6 minut
Paulina Wilk:
Pisarka i publicystka zajmująca się literaturą i problematyką rozwoju globalnego. Współtworzy Fundację „Kultura nie boli”, centrum literackie Big Book Cafe oraz międzynarodowy festiwal czytelniczy Big Book Festival.

Yuval Noah Harari należy do wąskiego grona osób, dzięki którym w XXI w. nauka stała się tak ekscytująca, jak połączenie nadchodzącego sezonu House of Cards z następnym modelem iPhone’a. Kto chce być na czasie, czyta Harariego i zapisuje się na jego internetowe wykłady.

W poprzedniej książce Sapiens: A Brief History of Humankind, która przyniosła mu status gwiazdy (200 tys. osób zaliczyło cykl jego wykładów na Massive Open Online Course, a kilka milionów obejrzało wystąpienia w seriach TED czy Google Talks), zafundował ludzkości emocjonującą podróż przez własne dzieje. Teraz, w najnowszej książce Homo Deus, postawił kropkę nad i.

Harari ma 40 lat, pochodzi z&nbs

Informacja

Twoja pula treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu już się skończyła. Nie martw się! Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej, dzięki której będziesz mieć dostęp do wszystkich treści na przekroj.org. Jeśli masz już aktywną prenumeratę cyfrową, zaloguj się, by kontynuować.

Subskrybuj
Paulina Wilk:
Pisarka i publicystka zajmująca się literaturą i problematyką rozwoju globalnego. Współtworzy Fundację „Kultura nie boli”, centrum literackie Big Book Cafe oraz międzynarodowy festiwal czytelniczy Big Book Festival.
Data publikacji: 20.03.2017
Artykuł z numeru: Wiosna 2017

Czytaj również:

Amerykański głód Amerykański głód
Przemyślenia

Amerykański głód

Paulina Wilk
Paulina Wilk:
Pisarka i publicystka zajmująca się literaturą i problematyką rozwoju globalnego. Współtworzy Fundację „Kultura nie boli”, centrum literackie Big Book Cafe oraz międzynarodowy festiwal czytelniczy Big Book Festival.

Beth Macy odmalowuje rozległy i drobiazgowy pejzaż współczesnych Stanów Zjednoczonych, przez które przetacza się przerażających rozmiarów epidemia. Choroba przyszła z Appalachów, z dotkniętych bezrobociem i zapomnieniem górniczych miasteczek, w których rynek wymościły dilerom ból i beznadzieja. Opioidy zabijają dziś w USA więcej ludzi niż broń palna, wypadki samochodowe i HIV razem wzięte. A będzie gorzej.

„Jesteśmy kanarkami w kopalni” – mówi jeden z mieszkańców Roanoke, miasteczka w stanie Wirginia, od 20 lat trawionego przekleństwem opioidów. Uzależnieni są robotnicy i intelektualiści, emeryci i nastolatki, miejscowe gwiazdy. Nie ma rodziny, której nie dotknęłaby „choroba zdesperowanych”.

Czytaj dalej