Nadine Labaki dała się poznać szerszej publiczności jako twórczyni kina kobiecego. W swoich dwóch poprzednich filmach (Karmel, Dokąd teraz?) opowiadała o losach kobiet – zarówno z jednostkowej, jak i wspólnotowej perspektywy. Obie produkcje cechowała specyficzna, sensualna aura; dominujące na ekranie ciepłe barwy harmonizowały z kompozycjami Khaleda Mouzanara (prywatnie męża Labaki). Za zasłoną niepozorności, za odmiennymi zwyczajami i normami społecznymi kryła się wspomniana już kobiecość – jeśli nie uniwersalna, to przynajmniej rozpoznawalna. Z bohaterkami można było się utożsamiać, mapować podobne doświadczenia. Sztuka opowiadania historii polegała tutaj na wysubtelnionym, niemal niedostrzegalnym oswajaniu tego, co pozornie odległe. Na zastępowaniu egzotyki swojskością.

Kafarnaum, najnowsze dzieło Libanki, pochodzi z zupełnie innego rejestru. Z epoki, w której, cytując Susan Sontag, „bycie widzem nieszczęść nawiedzających inne kraje jest jednym z najbardziej charakterystycznych przeżyć współczesności”. Reżyserka zdecydowanym gestem odcina się od dotychczasowej, sprawdzonej strategii delikatności. Główny bohater to tym razem 12-letni Zain (wybitny Zain Al Rafeea). Odsiadując wyrok w zakładzie poprawczym, przed obliczem sądu decyduje się wystąpić jako powód. Oskarża swoich rodziców o… sprowadzenie go na świat. Kuriozalna sytuacja? Ryzykowny chwyt? I jedno, i drugie. A jednocześnie efekt trzech lat przygotowań Labaki: wizyt w więzieniach, poprawczakach, ośrodkach detencyjnych, siedzibach stowarzyszeń. „Jeśli spytać te dzieci – wspominała twórczyni w jednym z wywiadów – czy cieszą się, że tu są, większość z nich odpowie, że nie”.