miłość w czasach smogu miłość w czasach smogu
Doznania

miłość w czasach smogu

Michał Czaja
Czyta się 2 minuty

wy które tu rodzicie porzućcie nadzieję
ta dojmująca samotność galaktyk to tylko tło
dla waszych pastelowych bloków
taki grochów wygląda idiotycznie na tle nieskończonego nieba
ale co jeśli w sąsiedniej drodze mlecznej jest podobne osiedle
myśl o tym przyprawia o zawrót głowy

wy które tu rodzicie porzućcie nadzieję
wody odchodzą szybciej niż myśleliśmy
za oknem stężenie pyłu wywołuje piękną zorzę
i tak nie wolno wam wychodzić z domów
ta dzielnica to nie jest centrum zarządzania światem
w innym lepszym miejscu powstaje algorytm przetrwania

wy które tu rodzicie porzućcie nadzieję
a będziecie miały wszystko co uznamy za stosowne wam dać
wystarczy że wypełnicie formularz podpis nie jest wymagany
fakt że żyjecie powinien wam wystarczyć
miłość ograniczy się do wymiany tlenu
czyste macie płuca? myślcie o zabezpieczaniu

i pamiętajcie wasze cele to nasze cele
a celem od zawsze byłyście wy 

 

Komentarz autora:

Wiersz został zainspirowany widokiem z okna – okropnymi blokami na tle czerwonej smogowej zorzy zachodzącego słońca, absurdalnością naszych „osiągnięć” cywilizacyjnych oraz biopolityką prowadzoną wobec kobiet w Polsce. Grochów może być Chomiczówką albo każdym innym podobnym osiedlem wybudowanym w kosmosie.

Czytaj również:

Nieczytwór Nieczytwór
i
ilustracja: Daniel Mróz; kolaż, archiwum „Przekroju” nr 483/1954
Rozmaitości

Nieczytwór

Marcin Orliński

Przeczytać wszystkie książki, które by się chciało? Marzenie! O tym, jak sobie radzić z dyskomfortem, który zna chyba każdy książkofil, mówi nowy gatunek literacki.

Echo głucho milczy, gdy w przepastne przestrzenie Internetu i bibliotek desperacko krzyczę: „Czy brytyjski poeta Justin Richardson (1900–1975) w ogóle istniał?”. Brak jakichkolwiek informacji na jego temat. Albo był więc kompletnie nieznanym autorem jednego wiersza, albo ktoś wymyślił to nazwisko wraz z okrągłymi datami urodzin i śmierci. Fikcyjne personalia to rzecz w literaturze powszechna. Niektórzy autorzy wymyślają sobie pseudonimy brzmiące jak prawdziwe nazwiska, a inni – zupełnie nieprawdopodobne. Aleksandra Głowackiego znamy tylko jako Bolesława Prusa, a Konstantemu Ildefonsowi Gałczyńskiemu zdarzało się podpisywać na wiele sposobów: Mieczysław Zenon Trzciński, Il de Fons czy Karakuliambro. Ale do rzeczy (i zarazem od rzeczy!). Jedyny znaleziony przeze mnie utworek Richardsona to Take Heart, Illiterates (Odwagi, analfabeci). Stanisław Barańczak złagodził i rozbudował ten tytuł: Nie przejmować się brakiem oczytania w literaturze współczesnej!, a sam wiersz przełożył tak: „Długo mi serce żarła tajemna zgryzota: / »Nie czytałem Audena i T.S. Eliota!« / Lecz myśl ta pogodniejszy ma od paru chwil ton: / »Nie czytali ich również W. Szekspir i Milton!«”. Ramy gatunku: trzynastozgłoskowiec, cztery wersy, układ rymów: aabb. Oto kilka propozycji autorskich.

Czytaj dalej