Pytania dzielą się na podstawowe i trudne, ale te zbiory czasem się przecinają. W tej części wspólnej znaleźć można choćby elementarne pytanie o stoicyzm, czyli po co on w ogóle jest. Co jest celem stoików?

Odpowiedź jest niby prosta – jest po to, żeby nauczyć nas żyć szczęśliwie. Ale gdy tylko zajrzymy głębiej, to natychmiast zobaczymy całe morze nieoczywistych szczegółów. Chodzi bowiem nie o byle jakie szczęście, ale o szczęście autonomiczne, czyli osiągane przez i dzięki samemu sobie. Trzeba wyjaśnić, jak do tego szczęścia dojść – to jest treść stoicyzmu, a zarazem wszystkich poprzednich 80 „Głosów stoika” na tych łamach. Trzeba też koniecznie podkreślić, że szczęście jest niejako produktem ubocznym dobrego życia. Jest wiele prawdy w starej formułce, że do szczęścia trzeba dążyć nie wprost. Nie chodzi bowiem o to, żeby do szczęścia dążyć, tylko żeby je osiągnąć. A fakty są takie, że raczej nie osiągniemy go, jeśli wprost się na nie skierujemy (szczęście wtedy ucieknie, jak kropla rtęci). Szczęście jest nagrodą za dobre życie, a nie łupem, po który można sięgnąć.