Nowy numer „Przekroju” już dostępny!
Kup tutaj
Doznania

Pan Mięsień i Stawki

Natalia Malek
Czyta się 1 minutę
Natalia Malek:
Poetka, kuratorka wydarzeń literackich. Współtworzy cykl feminariów „Wspólny Pokój” w Staromiejskim Domu Kultury w Warszawie, prowadzi spotkania na temat literatury krajów anglosaskich oraz związków literatury i sztuk wizualnych. Mieszka w Warszawie.

Rybie

Zachęcał mnie do agresji. Naładowany
własnymi snami, chciał, żebyśmy odpędzali szkodniki.

Napisał na kartce: jestem szarmanckim idiotą,
a ty masz pamięć jak wiewióra. Narysował powyżej głowy:

jestem poważnym kandydatem; ładnie pachną moje ręce i nogi.
Zachęcał do silniejszego splotu,

tak, wymuszał braterstwo.
Nie wierzył w wysiłek zwierząt, lecz szukał poprawności. – Nie trzeba się nią stale posługiwać.

Komentarz autorki:

Wiersz, dedykowany Robertowi Rybickiemu, to najstarszy utwór, który wszedł do Kordu. Jest to tekst, między innymi, o różnicy płciowej oraz o zderzeniu przeciwieństw: łagodności i agresji, poprawności i buntu, lojalności i braku stałych aliansów. Pan Mięsień jest kalką z angielskiego, pomnożoną przez polskie wyobrażenie o bezpieczeństwie. Stawki to oczywiście Wydział Psychologii, zlokalizowany na warszawskim Muranowie. Wysilającymi się zwierzętami, jak mi się w 2009 roku wydawało, jesteśmy wszyscy. 

Natalia Malek:
Poetka, kuratorka wydarzeń literackich. Współtworzy cykl feminariów „Wspólny Pokój” w Staromiejskim Domu Kultury w Warszawie, prowadzi spotkania na temat literatury krajów anglosaskich oraz związków literatury i sztuk wizualnych. Mieszka w Warszawie.
Data publikacji: 08.07.2017

Czytaj również:

Dżananda Dżananda
i
ilustracja: Kazimierz Wiśniak, archiwum „Przekroju” (fragment ilustracji)
Opowieści

Dżananda

Bolesław Leśmian
Bolesław Leśmian:
Polski poeta i prozaik pochodzenia żydowskiego. Naprawdę nazywał się Bolesław Lesman – spolszczonego nazwiska najprawdopodobniej zaczął używać za radą wuja, pisarza Antoniego Langego. Żył w latach 1877–1937.

Klasyka w „Przekroju”: prezentujemy wiersz o spotkaniu w tajemniczym lesie, gdzie miłość, boska ingerencja i przypadek splatają się, prowadząc do egzystencjalnej refleksji nad winą i przeznaczeniem.

Szedł Dżananda tym lasem, gdzie bywać snem mogę,
A miał drogę – na oślep. Wiadomo: miał drogę!
Węże w blask się nicości wśniwały plamiście,
Słoń się wzgórzył w zaroślach, ciemniejąc łbem w liście.
Małpy w żarach niechlujnych pławiły wzrok dziki,
Ogonem nieprzytomne gmatwając storczyki.
Lampart futrem przegrzanym polegał na grzbiecie
I ssał łapę, ślepiami gnuśniejąc w zaświecie,
A mrowiska, skąd mrówki, jak wylew krwi, płyną,
Pachniały młodej mirry chętną wypociną.

Czytaj dalej