Było to w Dni Ateizmu. Tak, tak, są w Polsce takie dni! Ba, istnieją nawet w naszym kraju, strach pomyśleć, ateiści, choć większość z nich na co dzień wtapia się w tłum osób żarliwie wierzących. Dni Ateizmu, które odbywają się co roku na przełomie marca i kwietnia, są więc imprezą raczej niszową, w odróżnieniu od takich religijnych świąt, jak błogosławienie spółek skarbu państwa czy Boże Narodzenie, hucznie obchodzone we wszystkich supermarketach.

Kulminacyjnym momentem obchodów Dni Ateizmu jest kostiumowa rekonstrukcja egzekucji patrona polskich niewierzących Kazimierza Łyszczyńskiego. Gentleman ten był postacią trochę jak z Trylogii Sienkiewicza – ale nie do końca. Urodzony w 1638 r., z wychowania Sarmata i szlachcic z Kresów, za młodu był jezuitą i studentem filozofii. Później wcielił się w zagończyka z różnych dzikich pól bitewnych i wojował na sienkiewiczowskich wojnach swojego stulecia. Jeszcze później wrócił do filozofii, ale do jezuitów – już nie. Zwolennik społeczeństwa bezklasowego i przeciwnik wyzysku człowieka przez człowieka (komuch – avant la lettre!) pracował całymi latami nad traktatem De non existentia Dei („O nieistnieniu Boga”). Rękopis dzieła wpadł jednak w niepowołane ręce sąsiada, który, jak to często w Polsce bywa, był sąsiadem Łyszczyńskiemu niechętnym. Bezbożna księga trafiła zatem z rąk niepowołanych w ręce odpowiednie, filozof został aresztowany, postawiony przed sądem, skazany na śmierć za ateizm i ścięty na warszawskim Rynku. Pierwsza próba wprowadzania w polski dyskurs myśli racjonalistycznej skończyła się klęską, zapoczątkowując długą serię porażek w tej materii.