Nowy numer „Przekroju” już dostępny!
Kup tutaj
Psalm LXV Psalm LXV
i
ilustracja: Kevin McNamee-Tweed
Opowieści

Psalm LXV

Julia Fiedorczuk
Czyta się 3 minuty
Julia Fiedorczuk:
Poetka, pisarka, tłumaczka, wykładowczyni w Instytucie Anglistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka zbioru opowiadań „Bliskie kraje” (2016) oraz tomu „Psalmy” (2017), za który w 2018 r. otrzymała Nagrodę im. Wisławy Szymborskiej. W 2020 r. opublikowała powieść „Pod słońcem”, a w 2023 r. „Dom Oriona” (Wydawnictwo Literackie).

Psalm LXV

pańska jest ziemia, żyzna i tłusta

ziemia itru i lantanu

ażurowa jak robaczywe jabłko ziemia kobaltu

miedzi i

Informacja

Twoja pula treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu już się skończyła. Nie martw się! Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej, dzięki której będziesz mieć dostęp do wszystkich treści na przekroj.org. Jeśli masz już aktywną prenumeratę cyfrową, zaloguj się, by kontynuować.

Subskrybuj
Julia Fiedorczuk:
Poetka, pisarka, tłumaczka, wykładowczyni w Instytucie Anglistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka zbioru opowiadań „Bliskie kraje” (2016) oraz tomu „Psalmy” (2017), za który w 2018 r. otrzymała Nagrodę im. Wisławy Szymborskiej. W 2020 r. opublikowała powieść „Pod słońcem”, a w 2023 r. „Dom Oriona” (Wydawnictwo Literackie).
Data publikacji: 11.04.2025

Czytaj również:

Istota Istota
i
ilustracja: Igor Kubik
Opowieści

Istota

Marta Bocek
Marta Bocek:

Poetka dwujęzyczna mieszkająca w Czeskim Cieszynie na Zaolziu, kilkanaście minut pieszo od granicy. Autorka dwóch tomów poetyckich, ostatnio Na zdrowie (2021). Laureatka konkursów im. Trakla i Wojaczka, związana z grupą poetycką Salonik Cieszyński. Pisze po polsku, a czasem inkrustuje wiersze gwarą cieszyńską. Studiowała na Wydziale Polonistyki UJ, pracuje jako nauczycielka, dużo podróżuje, a od czasu do czasu coś pisze o zwierzętach, rzekach, górach, gwiazdach, dwujęzyczności i pamięci.

Istota

Znajoma poetka opowiada,
jak wczesnym rankiem, przed świtem,
wymieniała spojrzenia z sarną.
Patrzyły na siebie długo.
Nie mogła spać, śnieg iskrzył,
droga pomiędzy wibrowała ciszą.
Potem sarna zaprosiła ją w dal
rozciągającą się nad zaporą. Odbiegła.
 
Mówi, że napisała wiele wierszy,
teraz woli oglądać zwierzęta,
robić zdjęcia, podziwiać, bez słów.
 
To też poezja, najwcześniejsza.
Jej istota:
coś jest
i odbiega.

Komentarz autorki:

Czytaj dalej