Zimna książka wcale nie jest zimna. Jej temperatura, jak to często bywa w przypadku utworów o tematyce miłosnej, oscyluje między bardzo niską i bardzo wysoką. Nowy tom wierszy Marty Podgórnik to szczególny rejestr pragnień, tęsknot i traum, w którym prym wiedzie rym, a słowa i takt zawierają pakt. Trochę liryki, trochę intelektualnych szarad, przede wszystkim jednak – święto wprawionego w ruch języka.
Pod wieloma względami nową książkę gliwickiej poetki można uznać za kontynuację poprzednich tomów, a zwłaszcza wydanego w 2015 roku zbioru Zawsze. O artystycznej ciągłości świadczą nawet okładki, które są utrzymane w podobnej kolorystyce (czerwona czcionka na monochromatycznym tle). Zimna książka, podobnie jak jej poprzedniczka, też na Z., jest bardzo melodyjna. Autorka nie stosuje jednak stałego metrum. Te utwory są rozedrgane, co i rusz zwalniają i przyspieszają, a rymy swobodnie zmieniają miejsce w obrębie wersu.
Snując swoją opowieść, autorka nawiązuje zarówno do literatury, jak i do popkultury. Zakres szeroki: od powieści Wichrowe wzgórza po filmy Sid i Nancy czy Dziewięć i pół tygodnia. Poetka ironizuje, zmienia maski i sięga po kolejne narracje, jak choćby w utworze Ty mnie: „Pudrowe sukienki, filcowe torebki. Maria Antonina idzie dziś na bankiet. Ma wypełniony blankiet, karnet z życzeniami, wszystko bierze na kartę, bawi się taliami”. Z kolei w utworze tytułowym Podgórnik drwi z mieszczańskich wyobrażeń na temat związku dwojga ludzi: „Nie wierzę w miłość, malowany chłopcze. Kredyty we frankach, stopy procentowe, i cała ta draka z ciążą zagrożoną / I oddziałami patologii ciąży. / Żadnej nocy nie przysunę Ci do szyi noża, bo żadnej nocy nie spędzamy razem. Jedno, co z tego będzie: całkiem zimna książka, płód a priori skazany na lodówkę wspomnień”.
Materią dla wiersza jest więc egzystencjalny konkret. Autorka próbuje uchwycić specyfikę relacji między dwojgiem ludzi, zachowując równowagę między emocjonalnym wyznaniem a racjonalnym osądem. Zbliża się do czysto narracyjnego opisu tylko po to, by za chwilę go przekreślić, a czytelnik – przekonany już, że jedzie na stabilnym wózku interpretacyjnym – trafia nagle na minę w postaci niespodziewanego sformułowania czy zaskakującej metafory. To wszystko sprawia, że narzucający się w miarę lektury sens musi ulec rewizji, a z tekstu zaczyna się wyłaniać historia nieoczywista, gotowa na różne odczytania.
Słowem, Zimna książka to zbiór krwistych i dobrze wysmażonych wierszy ponowoczesnych. Podgórnik potrafi improwizować i ma flow, którego pozazdrościłby jej niejeden raper. Jej utwory przypominają o muzycznych źródłach poezji, a przy okazji dowodzą, że miłość, wraz z całym pakietem uczuć towarzyszących, od cierpienia, poprzez gniew, aż po depresję, to wciąż jeden z najlepszych punktów wyjścia dla literatury.
