W najnowszych utworach najciekawszego dziś chyba brytyjskiego barda przegląda się prowincja doby brexitu. Łykająca antydepresanty, czasem ksenofobiczna, czasem zdolna do wspaniałych odruchów serca. Dawson opisuje ją z empatią i ubiera w piosenki, w których folkowe i freejazzowe ciągoty wymykają się regularnie spod gorsetu popowej konwencji.
Długo uciekał peletonowi, ale środowiskowa moda w końcu go dogoniła. Zamiast uciekać, Piernikowski oddał refreny gościom i nagrał swoją najbardziej przystępną płytę, na której słychać wpływy dubu, popu czy trapu. A także dobrą zabawę: konwencją, koncepcją, kooperacją. Po rewelacyjnym i dołującym No Fun przyszedł album trochę słabszy, ale też lżejszy. Przyszedł „Fun”.