Ekran. To słowo oznacza niewidzialność. Chowam się za nim. Nikt nie widzi, co za nim jest. On sam doskonale się maskuje – czujniki, warstwa szkła, delikatnie podświetlone krawędzie. Jasny, błękitny bardziej niż letni dzień.

Ekran daje też schronienie użytkownikom. Telefony to niemal przedłużenie naszego ciała, zawsze wodzą nas na pokuszenie. Algorytmy karmią nas zdjęciami. Wciskamy, przewijamy, klikamy. Łykamy. Obserwujemy. Uaktualniamy. Pokolenie Z jest roszczeniowe, zdołowane, uzależnione, apatyczne, nie ma celu. Przynajmniej tak nas widzą dorośli. Nastolatkowie nie używają portali społecznościowych tylko jako sieci towarzyskich powiązań. Stoi za tym coś więcej. Platformy mediów społecznościowych to dla nas jedyne miejsce tworzenia i kształtowania samego siebie. Dzięki nim jesteśmy widoczni. Nasze bio na Instagramie tworzymy z emoji opisujących nasze życie i pasje – lubimy narty, sztukę, wyścigi, debaty. Wrzucamy tu nasze największe osiągnięcia, świętujemy. Tworzymy tam fejkowe konta („finsta”), by pokazywać chwile z codzienności, a naszym przyjaciołom – własne słabości. Znajdujemy swoje niszowe społeczności na YouTubie.