Historycznie rzecz biorąc stoicyzm zaczął się w podobnych okolicznościach, jakie mamy dzisiaj.

Tak zresztą, w uproszczony, stereotypowy sposób, bywa on tłumaczony. Rozpadł się klasyczny i uporządkowany świat greckiej polis, w której rozkwitać mogły wielkie, ambitne i wszechstronne systemy Platona czy Arystotelesa. Nadeszły podboje Aleksandra Wielkiego, nadeszły – mówiąc Herbertem – „czasy skłóconych imperiów i niepokoju”. Stabilność świata społeczno-politycznego się rozsypała, oczy i zainteresowanie filozofów zwróciły się do wewnątrz. Najbardziej palącym pytaniem stało się, jak żyć i funkcjonować w czasie niespokojnym, zmiennym i groźnym.