Wziąłem z półki książkę Hobbit, czyli tam i z powrotem niejakiego Tolkiena. Nie pamiętam, kto mi ją kiedyś podarował. Może Mimbla. Mam ją już sporo lat, a jakoś nigdy do niej nie zajrzałem. Dziś rano, odkurzając półkę, zobaczyłem jej tytuł i on mnie przyciągnął. „Tam i z powrotem” – czyżby książka była o jakiejś wędrówce?
Sympatyczny ten Bilbo. Przypomina mi trochę Ryjka (choć bez chciwości).
Tylu gości naraz, no, no. Jak w Domu Mu
Kiedy rano zakładałem swój ulubiony zielony kaftanik, zauważyłem, że uciska mnie w okolicy brzucha. No tak. Nie wędruję, nie ruszam się z domu, nic dziwnego, że utyłem. Pierwszy raz w życiu, nie licząc oczywiście czasu od niemowlęctwa do dorosłości, kiedy rosłem. Ale to nawet chyba nie liczy się jako tycie.
Powinienem poćwiczyć. Sęk w tym, że jedyne ćwiczenie, jakie lubię, to forsowny marsz, a jedyny marsz, jaki lubię, to marsz przez dziką przyrodę. Bez zmiennych krajobrazów, z tą samą niewzruszoną ścianą przed oczami marsz jest nudny. Próbowałem tego piątego dnia kwarantanny. Żadna przyjemność. Jakby wyjąć rybę ze strumienia i kazać jej pływać w cebrzyku. Oczywiście będzie pływała, bo co ma robić. Ale lepiej nie pytaj, czy jest szczęśliwa.
