Wątpliwości przynoszą nam więcej korzyści niż sztywne trzymanie się ustalonych przekonań. To rozterka otwiera oczy. W wahaniu tkwi siła i nadzieja.  

W Uczcie Platona pojawia się – zaproponowana przez Sokratesa – słynna figura filozofa jako „miłośnika mąd­rości”. Ktoś, kto ją sobie ukochał, wciąż jej prag­nie, ale nigdy ostatecznie nie zdobywa, nie może zatem po prostu być mąd­rym. Jednocześnie nie jest też wcale głupi. Głupiec nie widzi, że czegoś mu brak; zadowala się tym, co ma, dlatego nie będzie ani do mądrości dążył, ani jej pragnął. Filozof z kolei zajmuje paradoksalną, wewnętrznie sprzeczną pozycję: nie jest ani taki, ani taki, to ktoś „pośrodku pomiędzy mądrością a głupotą”.  

Określenie „być pomiędzy” nie jest tutaj precyzyjne, sugeruje bowiem trwanie w jakimś miejscu – jakby można było wyznaczyć punkt na linii „mądrość–głupota” i tam się zatrzymać. Tymczasem „być pomiędzy” w kontekście umiłowania mąd­rości to pozostawać w ruchu. Niczym doświadczona surferka utrzymująca się na fali. Niewprawionemu obserwatorowi może się wydawać, że po prostu stoi na desce, w rzeczywistości jednak nieustannie balansuje ciałem. To, czy złapie falę, czy nie – zależy od ciągłego poruszania się, ale też od tego, czy umie dostroić włas­ny ruch do ruchu fali.  

Taki opis filozofowania może potwierdzić wszystkie stereotypy o filozofkach i filozofach. W najlepszym razie wychodzą na niegroźnych – niekiedy nawet zabawnych czy umilających życie – pięknoduchów. W najgorszym: na oderwanych od rzeczywistości i bujających w obłokach nieżyciowych bumelantów całymi dniami dryfujących w morzu w oczekiwaniu na fale. Tymczasem ludzie zazwyczaj chcą wiedzieć – wymieść znaki zapytania, rozwiać wątpliwości, zminimalizować ryzyko do zera. Uczuleni na niepewność potrzebują stuprocentowej pewności, by wydać ostateczny sąd, a wszystkie kontrargumenty nadszarpujące ich przekonania, chcą zamknąć szczelnie w pudełku, znieść do piwnicy albo wynieść na strych i zatrzasnąć drzwi. Posprzątane. Załatwione. Co było do udowodnienia, zostało udowodnione. Ma być czysto i jest czysto. 

Nadzieje na pomoc w osiągnięciu tego stanu niekiedy pokładamy w nauce czy technologii, a przede wszystkim w wierze w rozwój. Nawet jeśli czegoś nie wiemy dzisiaj, dowiemy się jutro i raz na zawsze rozstrzygniemy sporne kwestie. Wydaje się nawet, że oszałamiające osiąg­nięcia w wielu obszarach potwierdzają optymistyczną wiarę w progres i poznawczą kreatywność ludzkości. Statystycznie żyjemy dłużej, potrafimy zwalczać choroby niegdyś śmiertelne, sytuacja kobiet oraz innych marginalizowanych grup poprawia