
Wkraczamy na ścieżkę duchowego rozwoju – jesteśmy w tu i teraz, nieustająco obecni. To wymaga wysiłku. Kroczymy w kierunku ognia i światła, ale czasem po drodze gubimy radość, tracimy zdolność jej przeżywania. Zanika poczucie humoru. Jak nie stracić siebie w procesie dochodzenia do duchowej przemiany?
No cóż, gdybym był w stanie zen, odpowiedziałbym pytaniem: „Co masz na myśli, mówiąc »siebie«?”. Należałoby przede wszystkim usunąć ten psychologiczny element. Mamy tu do czynienia z „ja”, które