Woda a historia militariów

Wodne bomby Wilhelma Zdobywcy – podczas starcia pod Hastings władca Normanów przeprowadził druzgocący atak powietrzny z użyciem mew i bomb wodnych. Doczepiając do nóg ptaków rybie pęcherze wypełnione wodą, chciał zaskoczyć przeciwnika i zbombardować go strumieniami niszczącego płynu. Niestety, bomby okazały się zbyt ciężkie dla wiotkich mew i żadna z nich nie wzięła udziału w walce.

Wodne tarcze Adalberta Szalonego – ten mało znany władca wyposażył swoje skromne wojsko w pierwszorzędnej jakości miecze i ultranowoczesne jak na tamte czasy tarcze wodne. Ich konstrukcja była rewolucyjna: do drewnianego trzymadła przybijało się 7-calowymi gwoździami taflę wody. Z nieznanych historykom powodów Adalbert Szalony nie wygrał żadnej bitwy i świat o nim zapomniał.

Wodne niszczyciele Amanitore – królowa Nubii w trakcie wojny z Rzymem zwodowała na Nilu eskadrę wodnych niszczycieli, które potrafiły rozbić w puch każdą armię tamtej epoki głównie dlatego, że były niewykrywalne. Zrobione całkowicie z wody – od kadłuba przez wyrzutnie torped aż po nowoczesne radary – zlewały się całkowicie z rzeką i tonęły w jej odmętach. Rzymianie, zupełnie zaskoczeni tą nowoczesną taktyką wojenną, uciekali w popłochu na sam widok wody i umierali z pragnienia na pustyni.

Woda ognista Barshy – w X w. Barsha, szamanka z plemienia zamieszkującego obecne tereny Labradoru, odparła atak wikińskiego władcy Leifa, syna Eryka Rudego, za pomocą broni zwanej wodą ognistą. W trakcie starcia wikingowie, poczęstowani chemikaliami, zupełnie stracili rozeznanie, cięli się wzajemnie mieczami, śmiali się i bełkotali. W końcu pokonani i zawstydzeni wrócili do swych drakkarów, głowiąc się, jak odtworzyć tajemną recepturę „wody ognistej”. Na nieszczęście dla potomków Barshy w końcu im się udało.

Informacja

Z ostatniej chwili! To trzecia z Twoich pięciu treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu. Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej!

Subskrybuj

Wodna lanca Leonidasa – mało kto wie, że w trakcie obrony Termopil Leonidas korzystał z wynalazku swego przyjaciela Pauzaniasza z Miletu, mianowicie z wodnej lancy. Była to beczka wykonana z baraniego żołądka, zaopatrzona w otwór w jednym z boków. Tę skomplikowaną maszynerię wypełniało się wodą i z dużą siłą ugniatało, wtedy ciecz pod dużym ciś­nieniem wylatywała z otworu i raziła przeciwników. Ponoć gdyby Leonidas nie użył lancy wodnej, miałby szanse na przeżycie bitwy.

Wodna rakieta balistyczna „Shui” – użyta przez cesarzową Wang Zhengjun w trakcie jednej z potyczek pałacowych na początku naszej ery składała się z głowicy wodnej, wodnego korpusu i wodnego zespołu napędowego składającego się z kolei z wody. Służba, chluśnięta rakietą „Shui”, przestawała się poruszać i była mokra.

Coaching rzeki

Życie to przepływ energii. Każdego dnia dbaj o udrażnianie swojego przepływu.

•

Kropla drąży skałę. Miliardy kropel mogą zmienić bieg historii.

•

Nic nie jest neutralne (z wyjątkiem pH wody).

•

Kiedy spojrzysz na powierzchnię uważnie, zobaczysz prawdę o głębi.

•

Nie tamuj emocji, bo wyleją się ze stratą dla ciebie i twojego otoczenia.

•

Pamiętaj o swoich źródłach, ale uwagę kieruj w stronę ujścia.

•

Nie walcz z prądem, akceptuj go.

•

Gdzie widzisz siebie za kilka przełomów?

•

Nie mów „nie da się”. Da się. Da się wejść dwa razy do tej samej rzeki.

•

Ufaj sobie. Po każdym wodospadzie będziesz płynąć dalej.

Słynne rzeki których nie znajdziecie na mapach

Rzeka czasu – metafora temporalizacji, obecna w kulturze przynajmniej od Heraklita (VI–V w. p.n.e.), współcześnie krytykowana w swym metafizycznym ujęciu choćby przez M. Heideggera, który jednakże Heraklita szanował jako myśliciela antymetafizycznego (por. M. Heidegger, Bycie i czas, tłum. B. Baran, PWN, 2005 oraz M. Heidegger, Odczyty i rozprawy, tłum. J. Mizera, Aletheia, 2007).

Rzeka Teays – jedna z rzek, które istniały kiedyś (ta akurat w środkowo-wschodniej części obecnych Stanów Zjednoczonych), ale nie oparły się upływowi czasu.

Rzeka-plandeka – rzeka głupoty, w której warto się czasem, o nic nie pytając, zanurzyć.

Rzeka krwi – nie figuruje na żadnej z map, choć wszelkich map, szczególnie politycznych, jest sprawcą i demiurgiem.

Rzeki Hölderlina – druga generacja bytów (niebian) w „nowej mitologii” niemieckiego romantyka.

Wielka Sztuczna Rzeka – sieć podziemnych rurociągów długości 2820 km w Libii. Jeden z największych projektów inżynieryjnych w dziejach świata, zagrożony przez wciąż trwające wojny.

Rzeka pieniędzy – napędza elektrownie ludzkich motywacji pod każdą szerokością geograficzną.

Rzeka pełna mleka – swój bieg rozpoczyna w snach smutnych kotów. Szkoda, że tam również bieg swój kończy.