Jesienią zmieniam tryb
i staję się trochę jak grzyb.
Gdy deszcz mnie dłużej zmacza,
co nieco się zmaślaczam.
Gdy mocniej wiatr zawieje,
boczniaczę, borowiczeję.
Gdy aura zaś całkiem się psuje,
koźlarzę i opieńkuję.
W lesie albo przy drodze
staję na jednej nodze
i myśląc, jesień że już,
przekrzywiam kapelusz.
Klasyka w „Przekroju”: prezentujemy wiersz o spotkaniu w tajemniczym lesie, gdzie miłość, boska ingerencja i przypadek splatają się, prowadząc do egzystencjalnej refleksji nad winą i przeznaczeniem.
Szedł Dżananda tym lasem, gdzie bywać snem mogę,
A miał drogę – na oślep. Wiadomo: miał drogę!
Węże w blask się nicości wśniwały plamiście,
Słoń się wzgórzył w zaroślach, ciemniejąc łbem w liście.
Małpy w żarach niechlujnych pławiły wzrok dziki,
Ogonem nieprzytomne gmatwając storczyki.
Lampart futrem przegrzanym polegał na grzbiecie
I ssał łapę, ślepiami gnuśniejąc w zaświecie,
A mrowiska, skąd mrówki, jak wylew krwi, płyną,
Pachniały młodej mirry chętną wypociną.
