Jesienią zmieniam tryb
i staję się trochę jak grzyb.
Gdy deszcz mnie dłużej zmacza,
co nieco się zmaślaczam.
Gdy mocniej wiatr zawieje,
boczniaczę, borowiczeję.
Gdy aura zaś całkiem się psuje,
koźlarzę i opieńkuję.
W lesie albo przy drodze
staję na jednej nodze
i myśląc, jesień że już,
przekrzywiam kapelusz.
Cmentarz w słabym słońcu zmierzchu.
Na nowym nagrobku nazwiska bez dat,
więc te ciała ciągle żyją. On go mija,
a w wypolerowanej powierzchni odbija się
zarys sylwetki, najwyraźniej jak duch.
Śmierć prześwieca. Przegląda się w żywych,
przymierza imiona i nazwiska,
szuka wcielenia. Dwoje dzieci bawi się
w chowanego między mogiłami. Te
najstarsze, zniszczone kryją najlepiej.
