„Werter skarży się do księcia: »Ceni też mój rozum i talenty bardziej niż serce, które jest przecie moją jedyną dumą. Ach, co ja wiem, może każdy wiedzieć. Moje serce mam tylko ja«. Czekacie na mnie tam, gdzie ja iść nie chcę: kochacie mnie tam, gdzie mnie nie ma. […] świat i ja nie interesuje się tym samym, i na moje nieszczęście tą rozdzieloną rzeczą jestem ja właśnie; mnie nie interesuje mój umysł; was nie interesuje moje serce”.