A gdybyśmy tak przestali myśleć o sobie jak o oddzielnym, skończonym, zamkniętym „ja”, o jakiejś gotowej rzeczy, która musi kontrolować otoczenie, żeby nie zginąć, podporządkowywać sobie świat, żeby zachować swoją sztywną – podszytą lękiem – tożsamość?

Gdybyśmy zamiast tego wyobrazili sobie proces powstawania – a raczej współpowstawania – „ja” i wszystkich innych bytów, energii, zjawisk, gdybyśmy dostrzegli, że częścią tego procesu jest powietrze, którym oddychamy, woda, stanowiąca znaczny procent składu naszego organizmu, pożywienie – ciała roślin i zwierząt stające się naszym ciałem – słowa sprawiające radość i słowa raniące, poglądy, którym gotowi bylibyśmy przyklasnąć i te, z którymi walczymy? Czyż taka wizja nie byłaby bliższa faktycznemu doświadczeniu czasu i zmienności, której wszyscy podlegamy, i czyż nie byłoby łatwiej zadbać o nasze otoczenie – ludzkie i więcej-niż-ludzkie – gdybyśmy rozumieli, że dbamy w ten sposób o samych siebie? Czy dałoby się na tej podstawie od nowa przemyśleć sprawczość, politykę, ekonomię? Włączając do niej – jak postulowali m. in. filozofowie nauki Bruno Latour i Donna Haraway – także nie ludzkich aktorów?