Apokalipsa (z gr. ἀποκάλυψις) oznacza odsłonięcie, zdarcie zasłony – objawienie. W tradycji judeochrześcijańskiej apokalipsa to ujawnienie ostatecznej, boskiej prawdy w czasie bezpośrednio poprzedzającym koniec ziemskiego świata.

Najbardziej znanym proroctwem tego typu jest apokalipsa świętego Jana, księga zamykająca chrześcijańską ewangelię. Jan opisuje kolejne etapy końca: oddzielenie dobra od zła, wiernych od grzeszników. Wszystko, co nie podążało właściwą drogą, ulega zniszczeniu, a prorok ogłasza: „Upadł, upadł wielki Babilon, co winem zapalczywości swego nierządu napoił wszystkie narody!” (Biblia Tysiąclecia). Tak, według chrześcijańskiego mitu, kończy się historia człowieka na ziemi.

Jasny, klarowny koniec, pociągający za sobą