Miron Białoszewski zapisał w swym Tajnym dzienniku w styczniowy dzień: „Przed świtem w domu. Na Kępie. Puszczam płytę z Bachem. Usłyszałem wrony. Wyjrzałem. Leciało mało.

…Den Kroonen…

śpiewała płyta Bacha

Kroo

Ooooo

Ooooooo

Znów wrony.

Ja do okna.

A tu armia, mało skrzeku.

Tylko szum.

Leciały i leciały. Nad Wisłą zakołowały. Zakotłowały niebem. Jak odłamki po wybuchu. Zaczęły krakać i siadać na jednym drzewie. Jest tam takie jedno wielkie drzewo, a może kilka, ale wygląda z daleka po półciemku jak jedno. I na nim wszystkie naraz chcą usiąść. Ale jest ich z dziesięć razy za dużo. Kołują. Odlatują. Te siadają za te.

Wyjrzałem za ileś. Drzewo oblepione. Tak co świt. A ta śpiewa

…MeinJesu

I coś tam, nie wiem co. Kwaki. Wyjrzałem. Już się rozwidniło. Granatowe łuny od śniegu. Czarne pasy z domów. Drzewo we wronach. I w krakaniach. A wcale nie stoi blisko. Nowe lecą.

Jedna

– Kła uu

Ten na płycie wpadł w radość

Scha aa

Aa h h

Ah h hh

H hh”

Ten fragment mógłby kojarzyć się jedynie z Ptakami Alfreda Hitchcocka i być zupełnie ahistorycznym, wspaniałym szkicem egzystencjalnym, gdyby nie został zapisany w Warszawie przez człowieka, który przeżył hekatombę Powstania Warszawskiego. Stado wron