Pewnego razu żył sobie listonosz, który był listonoszem samozwańczym, dlatego chodził w cywilu. Sam przygotowywał paczki, które dostarczał pod adresy, które samowolnie wybierał. Niestety, bardzo wątpił w siebie. Nie miał jasności, kim jest. Jedynym czego tak naprawdę pragnął od życia był dowód, że naprawdę jest listonoszem.
Pewnego ranka trafił pod drzwi domu sędziwego mędrca.
– Czy wie pan, kim j
Na ile się orientuję, literatura światowa milczy, jeśli chodzi o problem słomianego wdowca: nie znam tekstów psychologicznych ani nawet prozatorskich, które podjęłyby wyzwanie wnikliwego wniknięcia w głąb tej osobliwej postaci. Od razu podkreślam jednak, że moja chęć zmiany tego stanu rzeczy jest skromna, a ambicja ogranicza się do tego, aby ta krótka notatka, oparta na własnych doświadczeniach, stała się zarówno rodzajem propedeutyki, jak i punktem wyjścia dla innych zainteresowanych problemem, którym w przyszłości uda się zbudować bardziej zadowalające uogólnienia.
Otóż pierwszą rzeczą, jakiej doświadczyłem w okresie słomianego wdowieństwa, był rodzaj nieokreślonego niepokoju i lęku. Pamiętam, że po przebudzeniu rozglądałem się po pokoju z dość tępym wyrazem twarzy (informowało mnie o tym lustro).
