13 czerwca 1966 r., głównie dzięki staraniom środowiska polskich projektantów graficznych, w warszawskiej Zachęcie zainaugurowano I Międzynarodowe Biennale Plakatu (MBP). Było to wyjątkowe przedsięwzięcie – w kraju za żelazną kurtyną zorganizowano imprezę o światowym zasięgu, ważny punkt w kalendarzu międzynarodowych przeglądów sztuki współczesnej, takich jak Biennale w Wenecji czy w São Paulo, w czasach, kiedy plakatu nie traktowano jako dziedziny sztuki.
Starania pomysłodawców MBP (wśród nich byli m.in. Eryk Lipiński i Jan Lenica) nie przyniosłyby zapewne efektu, gdyby nie fakt, że proces dowartościowywania plakatu rozpoczął się już kilka lat wcześniej, kiedy to ze struktury stołecznego Muzeum Narodowego (MNW) wyodrębniono Dział Plakatu.
Kustoszką tych zbiorów została Janina Fijałkowska, pracownica Działu Grafiki i Rysunków, do którego do tej pory należał także plakat. Podobno wiara Fijałkowskiej w rangę plakatu narodziła się w 1960 r. we Francji, na wystawie prezentującej
