„Czekając na śnieg” („Waiting for the Snow”) to projekt fotograficzny, dotyczący specyficznego zjawiska polskiej emigracji do krajów Ameryki Południowej w czasie zaborów (XIX w.) oraz XX-lecia międzywojennego. Koncentrujemy się na brazylijskich i argentyńskich kierunkach migracji, ze względu na to, że te państwa były najpopularniejsze a liczebność osób polskiego pochodzenia jest tam obecnie największa na kontynencie (Brazylia 1,53 mln., Argentyna 120-450 tys.). Oba kraje były także w tym czasie postrzegane przez migrantów jako nieznane i egzotyczne. Chcemy podkreślić tę stronę europejskiej kolonizacji w Ameryce, ponieważ jest mało znana, jak również miała zupełnie inny charakter niż pozostałe. Kolonizacja prowadzona przez kraje Europy Środkowej miała formę kampanii reklamowej. Jej celem było zajęcie dużych obszarów ziemi, po to, aby czerpać z nich nie państwowe, ale indywidualne korzyści, udając przy tym, że nie są zamieszkane przez ludność oryginalną. Wzmożona emigracja do Brazylii związana była także z brakiem pracowników, który kraj odczuwał po zniesieniu niewolnictwa oraz z realizacją rządowego projektu uczynienia Brazylii „białą”. W Argentynie plan opierał się głównie na pomyśle, że tylko europejscy pracownicy mogą zbudować wymarzone nowoczesne społeczeństwo. Ta polityka migracyjna silnie wpłynęła na sposób, w jaki migranci definiowali siebie i w jaki tworzyli relacje z nową ziemią, co jest szczególnie ważne, ponieważ większość z nich była rolnikami. Polscy potomkowie ówczesnych emigrantów, obecnie (po około 100-150 latach) nadal aktywnie kultywują tradycje i język swoich przodków. Korzystając z własnych zdjęć, dokumentów archiwalnych i rodzinnych albumów, chcemy stworzyć wielowarstwową historię wizualną. Z jednej strony zbieramy opowieści oparte na kolektywnej pamięci społeczności polskiej o kraju pochodzenia i początkach osadnictwa w nowej ojczyźnie. Z drugiej skupiamy się na kreolizacji i mieszaniu kultur, obserwując, w jaki sposób słowiańskie tło zsynchronizowało się z kontekstem południowoamerykańskim, tworząc pojęcie tożsamości oparte na rekonstrukcji, fikcji i fantazji. – Katarzyna Wąsowska, Marianna Wasowska Katarzyna Wąsowska (ur. Gdańsk, 1990) ukończyła fotografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Jest współzałożycielką kolektywu wydawniczego i czytelni self-publishingu „Ostrøv” w Poznaniu. Jej praktyka artystyczna lawiruje pomiędzy subiektywną, nierzeczywistą fotografią kreacyjną a dokumentalną. Odnosząc się do literatury naukowej i paranaukowej, opierając swoje wizualne badania na archiwach i wywiadach z ludźmi, buduje opowieści o konkretnych miejscach lub określonych społecznościach, dalekie od faktów, ale wiarygodne historycznie. Jej prace pokazywane były między innymi na festiwalach takich jak TIFF Festival we Wrocławiu, Encontros da Imagem w Bradze (Portugalia), Athens Photo Festival. Marianne Wasowska (ur. Paryż, 1988) fotografka i artystką wizualną. Po licencjacie z antropologii zaczęła studia na ENSP w Arles, które ukończyła w 2014 r. Pracowała dla gazet jako fotografka i fotoedytorka („Le Monde”, „Libération”). Jest członkinią Hans Lucas Studio. W latach 2016/2017 była rezydentką w Casa Velazquez (Hiszpania), w 2018 roku była jedną z nagradzanych artystek/-ów BilbaoArte Foundation (Hiszpania). Pracuje nad długoterminowymi projektami dokumentalnymi, w których wykorzystuje swoje antropologiczne wykształcenie jako metodę kwestionowania autorstwa i powiązań między reprezentacją, władzą i tożsamością. Tworzy także obrazy mentalne, opierające się o instalacje fotograficzne widziane w ciemności. Obecnie mieszka w Meksyku. Fotografie Katarzyny Wąsowskiej i Marianne Wasowskiej można będzie obejrzeć podczas nadchodzącej 19. edycji Fotofestiwalu. Więcej informacji o finalistach Open Call i programie wydarzenia: www.fotofestiwal.com
