Posadź rodzinę przy stole, uderz w stół, a odezwą się nie nożyce, tylko wzajemne pretensje. Oto naczelny temat „Sieranevady”, która mogłaby nazywać się – za Viscontim – „Portret rodzinny we wnętrzu”, nosi jednak dziwny, jakby z błędem napisany tytuł. Reżyser Cristi Puiu przyznał, że wymyślił to słowo w akcie buntu wobec praktyk dystrybutorów, którzy przemianowują filmy wraz ze zmianą szerokości geograficznej. Mamy zatem enigmę jak najbardziej zamierzoną; tytuł mający budzić konfuzję, jak Gombowiczowskie „Ferdydurke”. Paradoks polega jednak na tym, że owa „Sieranevada” brzmi równie nieczytelnie niemal wszędzie, od Bukaresztu po Nowy Jork. Na gruncie wspólnej konsternacji ma zatem miejsce prawdziwe (nie)porozumienie ponad podziałami.

„Sieranevada” z podobnych sprzeczności bierze swoją siłę. Członkowie familii, jaką posadził przy stole i przed kamerą Puiu, są zarazem dalecy sobie i bliscy, spokrewnieni ze sobą i pokłóceni, śmieszni i smutni. A z perspektywy Polski – znajomi, choć obcy. Rumuńskie filmy przez lata były wyrzutem sumienia naszych reżyserów, regularnie zawstydzanych przez relatywnie mikroskopijną kinematografię panoszącą się na festiwalowych salonach. Dziś polskie kino jest na fali wznoszącej, ale Rumuni wciąż kręcą świetne filmy. Co więcej: filmy, które w zasadzie mogłyby powstać tutaj i opowiadać o nas. Poniekąd zresztą opowiadają.