Gdzieś w Karolinie Północnej jest słońce i jest przystań rybacka, sieci, stara łódź, pomost, jest rzeka i jest to wielkie amerykańskie niebo, tak wielkie i dalekie, że można poczuć nieskończoność możliwości. I jest dwóch bohaterów, Tyler i Zak, ale nie wiem, który w życiu ma bardziej przechlapane. Tyler jest młody, silny, ma tatuaże, a w pamięci hołubi tragiczną śmierć brata, perspektyw nie ma żadnych, bo zabrali mu pozwolenie na łowienie, więc kombinuje, jak może i wpada w tarapaty. Zak jest młody, jeszcze silniejszy, nie ma tatuaży, ale ma zespół Downa, w pamięci nosi porzucenie przez rodzinę, perspektyw nie ma żadnych, bo zamknęli go w ośrodku dla starców, więc kombinuje, jak może i też wpada w tarapaty.

Ich drogi krzyżują się, gdy obaj uciekają. Tyler przed facetami, którzy chcą zemścić się za to, że spalił im sprzęt rybacki. Zak przed opiekunami z ośrodka, skąd zwiał przez okno. Ucieczka przeradza się w podróż, taką z prawdziwego zdarzenia, nie jakąś tam śmieszną wycieczkę, ale w podróż, która może zawsze ma w sobie coś z ucieczki. Wędrówka dwójki ludzi, która często niesie ze sobą przyjemny ciężar inicjacji i przemiany, poznawanie siebie nawzajem i siebie samego, odkrywanie cech na co dzień uśpionych, jakiejś empatii, jakiejś odwagi, nieznanych umiejętności i siły parcia naprzód. Podróż to rodzenie się braterstwa. W Ameryce to klasyk, bo Amerykanie od zawsze podróżują, uciekają, wyjeżdżają, wędrują, przeprowadzają się, idą, jadą, płyną. Kiedyś hobo jeździli na gapę w wagonach pociągów towarowych albo autostopem w poszukiwaniu pracy i chleba, dziś wciąż nie dziwią ludzie zmieniający stan co kilka miesięcy. Plecak, wiatrówka, parę dolarów w kieszeni, zebrane przy drodze niedopałki papierosów, podarowana przez sklepikarza butelka whiskey. Tradycje są ogromne, te wszystkie filmy, Easy Rider, Thelma i Louise, Doskonały świat, pierwsze z brzegu, te wszystkie książki z Przygodami Hucka Marka Twaina na czele, o którym w filmie wspomina Tyler. Nie ma wątpliwości, że to tratwa Hucka i Jima jest jedną z głównych inspiracji twórców Sokoła z masłem orzechowym.

Jest to pierwszy film duetu Tyler Nilson plus Michael Schwartz i od razu bardzo udany, co potwierdzają kolejne nagrody i nominacje na festiwalach filmów niezależnych. Jest dobrze nakręcony i ma wyraziste postacie świetnie zagrane przez Shię LaBeoufa i Zacka Gottsagena oraz Dakotę Johnson, a do tego kilku innych aktorów i amatorów, jak zawodowi zapaśnicy czy raper Yelawolf, co w połączeniu z faktem, że Gottsagen też jest amatorem, daje temu filmowi ogromną moc naturalności, tak charakterystyczną dla niezależnego kina. Sokół z masłem orzechowym nie jest filmem odkrywczym czy oryginalnym, ale nie ma takim być. To kolejny punkt na liście kina drogi z lekkim scenariuszem, który z jednej strony porusza ważne tematy społeczne, z drugiej zaś jest po prostu o marzeniach, dziwakach wszelkiej maści spotykanych na drodze, dobrych ludziach, którzy pomagają i złych, którzy ścigają, a także właśnie o tej podróżnej przemianie, jaka zachodzi w głowach bohaterów.

Blues stworzyli Afroamerykanie z południowych stanów, z Missisipi, Alabamy, Luizjany, Georgii, wywodzi się on między innymi z opowieści włóczęgów o ich włóczędze, o przygodach, jakie ich spotkały, ludziach, miejscach. Huck Finn płynął rzeką Missisipi na południe z Missouri, bohaterowie Sokoła… płyną z Karoliny Północnej na południe, na Florydę. Czuć ten południowy klimat, tym bardziej że podróży bohaterów towarzyszy bardzo dobra ścieżka dźwiękowa, na której słychać bluesa albo muzykę bluesopodobną, bluesopochodną, czasem folk. Ten film to taka trochę bluesowa opowieść włóczęgów, bo choć mamy XXI w., to świadczy o tym jedynie parę szczegółów; bo w przyrodzie i na rzece wiek się nie liczy. Spotkałam się z opiniami, że ten film jest dobry, ale też naiwny. Może i jest naiwny, ale czy podróż nie bywa naiwna, czy marzenia nie są czasem naiwne, czy bluesowe opowieści włóczęgów nie bywają niewiarygodne i naiwne? Ale jednak…