Księżniczka Ciri trafia ze swojego świata do krainy elfów, gdzie przekonuje się, że to, co miało być stałe i pewne, jest tylko iluzją. Przeczytajcie pełen nawiązań do celtyckich legend fragment Pani Jeziora, ostatniego tomu Sagi o wiedźminie.

Suche bodiaki i wrzosy stepu ustąpiły bujnej zielo­nej trawie, wilgotnym paprociom, podmokły teren za­żółcił się jaskrami, zafioletowił łubinem. Wkrótce zobaczyli rzekę, leniwie płynącą w szpalerze topoli. Woda w rzece, choć krystalicznie przejrzysta, miała brunatne zabarwienie. Pachniało torfem.

Avallac’h wygrywał na swej fletni różne skoczne melodyjki. Ciri, zasępiona, myślała intensywnie.

– Kto – odezwała się wreszcie – ma być ojcem tego dziecka, na którym wam tak zależy? A może to nie ma znaczenia?

– To ma znaczenie. Czy mam rozumieć, że podjęłaś decyzję?

– Nie, nie masz rozumieć. Po prostu wyjaśniam pewne sprawy.

– Służę pomocą. Co chcesz wiedzieć?

– Dobrze wiesz co.

Chwilę jechali w milczeniu. Ciri widziała łabędzie dostojnie żeglujące po rzece.

– Ojcem dziecka – rzekł spokojnie i rzeczowo Aval­lac’h – będzie Auberon Muircetach. Auberon Muirce­tach jest naszym… Jak to wy mówicie… Najwyższym przywódcą?

– Królem? Królem wszystkich Aen Seidhe?

– Aen Seidhe, Lud Wzgórz, to elfy twojego świata. My jesteśmy Aen Elle, Lud Olch. A Auberon Muirce­tach, owszem, jest naszym królem.

– Królem Olch?

– Można to tak nazwać.

Jechali w milczeniu. Było bardzo ciepło.

– Avallac’h.

– Słucham.

– Jeśli się zdecyduję, to potem… Później… Będę wolna?

– Będziesz wolna i odejdziesz, dokąd zechcesz. O ile nie postanowisz zostać. Z dzieckiem.

Prychnęła lekceważąco, ale nic nie&nb