Najstarszy wiersz miłosny… Najstarszy wiersz miłosny…
i
„Kochająca się para (Mithuna)", XIII wiek / The Metropolitan Museum of Art
Przemyślenia

Najstarszy wiersz miłosny…

Czyta się 1 minutę

"Małżonku, sercu memu drogi,
Cudne jest twoje piękno, jak miód słodkie.
Posiadłeś mnie, pozwól mi stać przed tobą, drżącej,
Małżonku, chcę, byś mnie wprowadził do sypialni;
Małżonku, pozwól mi cię pieścić,
Małżonku, upodobałeś mnie sobie,
Powiedz mej matce – da ci smakołyki,
mojemu ojcu – da ci hojne dary."

Ten wiersz miłosny został zapisany pismem klinowym na glinianej tabliczce około 2 tys. lat p.n.e. Niemal 4 tys. lat pózniej archeolodzy wykopali go 1000 km na południe od Bagdadu.

Czytaj również:

Rozmaitości

Wierszyk nadmorski

Michał Rusinek

Fala liże,
słońce praży,
leżak leży,
piasek parzy,
bryza muska
płeć nudyście
co się pluska
zamaszyście,
ten się gorszy,
kto niemądry
brakło dorszy?
będą flądry!
jod się wdycha,
skóra schodzi,
parawanem
lud się grodzi,
wodorosty
morze niesie,
plażowiczki
są w toplessie,
szkoda, że nie
te co trzeba…
ależ bursztyn!
wielkie nieba!
to są cumy,
a to reje,
słońce krzepnie,
blask ciemnieje,
zimny wieczór,
ostry dancing,
albo w Zoppot,
albo w Danzi(n)g,
piasek parzy
fala liże
– taki turnus
coraz bliżej.
 

Czytaj dalej