Gauguinie, oto Martynika,
jakiej chciałeś:
kobieta, odwrócona do nas plecami,
próbuje utrzymać kosz na głowie;
druga postać, kobieta w bieli,
siedzi na niskim pniu.
Patrzyłeś wnikliwie,
aż dostrzegłeś, jak opadają
fałdy ich spódnic,
ich misternie upięte chusty,
pieczołowicie poprawiając
każdą z kolejnych wersji;
niezmącone morze koloru indygo, plątanina
dzikiej trzciny i krzewów gujawy.
Nasz dom stał na wzgórzu,
trzypiętrowa pozostałość po białych,
którzy zbili tu fortunę
i uciekli na Florydę
w latach 70., gdy niepodległość
jeszcze nam się nie przejadła,
a zamieszki nadal pachniały
płonącą trzciną cukrową.
Byłam młodą dziewczyną,
stawałam na balkonie
i patrzyłam, jak chłopcy z sąsiedztwa grają w piłkę,
stałam z brązowym ręcznikiem na głowie,
spiętym z tyłu,
spływającym bawełnianą kaskadą –
moim własnym końskim ogonem.
