Poszedłem dzisiaj do Złotych Tarasów
Kupić w Carrefourze rzeczy do zjedzenia,
Odnowić kaszy malejący zasób
(Jeść wciąż coś trzeba, mimo że pandemia).
Piękne shoppingi z – już minionych – czasów
Nowa niezborność, nowy lęk ocienia.
Miast płynąć z nurtem sklepowej zabawy
Człowiek się skrada – smutny i niemrawy. 

Osłabły robot, na resztkach baterii,
Cicho przez puste idę korytarze
Tak życiem niegdyś tętniącej galerii.
Pustka i ciemność w H&M-ie, w Zarze
Ach! Modna mnogość ubrań z nowych serii
Stęsknionym oczom dziś się nie ukaże.
Strojów błękity, zielenie, fiolety
Zakryły szare spuszczone rolety. 

Wiszą reklamy, jakby nie wiedziały
Na całym świecie tylko one jedne,
Co zaszło. Krzyczą: ceny oszalały!
Promocja! Próżno tak się męczą, biedne.
Przy ich uporze człowiek tak niestały!
Och, rzeczy martwe, tak wiernie służebne,
Jak statek, który w pustą głąb kosmosu
Nieść nie przestaje martwej Ziemi głosu.

Ach! Tu, pamiętam! Koło Costa Coffee
Drgnąłem na dźwięki „We Found Love” Rihanny.
A teraz – cicho. Słychać szept atrofii.
Jak karp, uwięzion w spacerniaku wanny
Sunę. W Carrefourze kupię sobie toffee
(Trudno jeść zdrowo w stresie kwarantanny).
Zjem je, gadając z kimś bliskim na Zoomie,
Kto – też się trwoży, martwi, nie rozumie!