Tradycje kulinarne odradzają się i odbijają od pnia historii jak wierzbowe gałązki na wiosnę. Z ust do ust, od Podhala po Delhi i Nowy Jork płyną przepisy na chleb i ser, na curry i na pierogi.

Dzielenie się przepisem to dzielenie się sekretem. To akt zaufania – oddaję ci część mojej historii, swój skarb. Pudełko po butach z pamiątkami, stary zeszyt zapisany starannym pismem, a w nim przepisy na ciasteczka z imbirem i chleb, którego smak zapamiętałeś. Zapis próbuje uchwycić to, co i tak odchodzi bezpowrotnie. Jak kasza tatarczana, czyli gryczana, kolor gąsiątkowy, czyli jasnozielony, ćwiklas – ukiszony sok z buraka. Słowa znikające na zawsze, wtapiające się w tło, blaknące jak fotografia. Smak zabielanego żurku nie przejdzie do kajetu. Pamięć o nim zostaje subtelnie przekazywana pomiędzy pogłaskaniem dziecka po głowie a zamieszaniem łyżką zupy. Tylko w przestrzeni „pomiędzy” jest szansa na przetrwanie tego, co jest naszą tożsamością, tym, z czego jesteśmy zrobieni, bez czego już nie nazwalibyśmy siebie sobą.

Źdźbła i wrzeciona

Patrzę bardzo uważnie, jak moja mama robi ciasto na pierogi, jak do mąki dolewa idealnie dopasowaną ilość ciepłej wody o temperaturze, którą