Dobre maniery to zmora tego świata, jedno z najdotkliwszych nieszczęść. Plaga i dopust boży. Są jak kruk, który przylatuje na zaczarowaną polanę, po której przechadzają się błogo uśmiechnięte zwierzęta, siada na konarze i zaczyna swoje: kra, kra, kra, psując wszystko.

Co dziwne, podręczniki dobrych manier są nader liczne, a poradników, które mogłyby nam pomóc radzić sobie z ludźmi o nieskazitelnej ogładzie, na próżno będziemy szukać w księgarniach, antykwariatach oraz Internecie. Milcząco przyjmuje się założenie, że najlepszym sposobem postępowania z tego rodzaju osobami jest samemu wyuczyć się savoir-vivre’u. Równie dobrze moglibyśmy, chcąc porozumieć się z dorastającym dzieckiem, samemu zachowywać się jak nadwrażliwy nastolatek.