Był sobie lis. Tego lisa
miał cały las za hipisa.
Jaką dewizę miał lis?
Love, oczywiście, i peace.
Szanował myszy i kosy,
no i zapuszczał włosy.
Gdy inny lis chciał zjeść kurę,
ten stawał za nią murem.
Lisy – nie w ciemię bite.
Zaszedł im dosyć za kitę.
Zebrała się w lesie rada:
ten lis niech raczej stąd spada!
I tak pozbyto się lisa,
lecz jemu chyba to zwisa.
Spytacie: podziewa gdzie się?
Hipisi w kolejnym lesie!
Klasyka w „Przekroju”: prezentujemy wiersz o spotkaniu w tajemniczym lesie, gdzie miłość, boska ingerencja i przypadek splatają się, prowadząc do egzystencjalnej refleksji nad winą i przeznaczeniem.
Szedł Dżananda tym lasem, gdzie bywać snem mogę,
A miał drogę – na oślep. Wiadomo: miał drogę!
Węże w blask się nicości wśniwały plamiście,
Słoń się wzgórzył w zaroślach, ciemniejąc łbem w liście.
Małpy w żarach niechlujnych pławiły wzrok dziki,
Ogonem nieprzytomne gmatwając storczyki.
Lampart futrem przegrzanym polegał na grzbiecie
I ssał łapę, ślepiami gnuśniejąc w zaświecie,
A mrowiska, skąd mrówki, jak wylew krwi, płyną,
Pachniały młodej mirry chętną wypociną.
